Π Ι Φ Ε Α Α

Samenvatting van het symposium “De toekomst van Europa”

Gavdos Island, Hellas

De gehele Europese beschaving is voortgekomen uit de schoot van de Pythagoreïsche School, hetgeen PIFEA (Pythagoras Instituut voor filosofische studies van de onsterfelijkheid van de mens) verplicht zijn verantwoordelijkheid te erkennen voor de manier van denken, de geschiedenis en de huidige toestand van Europa.

Van in de oudheid werd de regel verbroken waardoor de filosofie de prioriteit kreeg op de van elkaar losstaande, aparte wetenschappen en religies. Het hedendaags Europa loopt in de sporen van filosofische tragedies die geleid hebben tot de huidige chaos. Daarom is PIFEA verplicht de huidige toestand van Europa te analyseren en mogelijke wegen te construeren waarop de Europese beschaving zich kan ontwikkelen.

PIFEA beperkt zich tot de problemen van de Europese constructie, omdat zij van mening is dat Europa een coherente entiteit is die van binnen uit kan georganiseerd worden. Andere culturen zijn buren en kunnen bekeken worden vanuit andere invalshoeken, evenwel op hetzelfde niveau van filosofische aanspraken op basis van de postulaten, tradities, enz., die inherent zijn aan deze culturen.

We zullen hier niet de essentie van de Pythagorische logica uiteenzetten. Dit is niet aan de orde vandaag. Wij willen wel, op basis van de genoemde logica, een aantal situaties van de toekomstige organisatie van Europa als geheel aangeven.

De integriteit van Europa

De integriteit van Europa is gebaseerd op de natuurlijke continentale grenzen, het Oeralgebergte in het oosten, de Atlantische Oceaan in het westen en in het de Zwarte en de Middellandse Zee in het zuiden.

Alleen uit de samenstelling van Europa als geheel kan men de samenstellende delen onderzoeken. Integriteit is hier opgevat als een complete set van kenmerken van de leden, die er naar streven om hun bijdrage te leveren aan Europa als integraal organisme. Dat is de reden waarom we geen rekening houden met het bestaan van staten of groepen van staten op het grondgebied van Europa, die zich gevormd hebben als gevolg van historische, geografische, nationale, taalkundige, economische of andere redenen.

Europese geschiedenis

Men moet de Europese geschiedenis zien als een opeenvolging van mislukte pogingen om integriteit te bereiken. De Napoleontische oorlogen, de Eerste en de Tweede Wereldoorlog zijn voorbeelden van “goede bedoelingen” om Europa tot een eenheid te brengen. Deze inspanningen zijn gekleurd door specifieke nationale inzichten van de Europese eenheid en door de vaak dubieuze methoden om dit te bereiken. De resultaten zijn bekend: Europa is nog steeds verdeeld in delen die hun eigen interne belangen verdedigen.

Nu, in de 21 eeuw, is het mogelijk om een geïntegreerd Europa te creëren met andere middelen. Dit verplicht ons om de resultaten van de oorlogen te herzien, omdat ze in belangrijke mate de toestand bepalen, waarin Europa zich heden ten dage bevindt.

Uitbreiding van de natuurlijke grenzen

Na uitputting van de eigen middelen streefden sommige landen ernaar om hun grenzen uit te breiden. Ze gingen ver over de grenzen van het Europese continent. Rusland nam het noordelijke deel van Azië in beslag en reikte tot Alaska. Groot-Brittannië breidde zich uit tot Noord-Amerika en Australië, Spanje en Portugal reikten tot in Zuid-Amerika. De lijst is lang.

Als reactie op de expansie kreeg Europa binnenin externe, niet Europese problemen te verwerken. Tegenwoordig hebben ze de vorm aangenomen van  immigratiegolven, demografische chaos, oorlog tussen culturele identiteiten, enz.

Deze landen zijn niet in staat om zelfstandig af te rekenen met de gevolgen van hun agressie. Alleen Europa als geheel kan de vraagstukken van de onderlinge verhoudingen met externe beschavingen oplossen.

Oostelijke gebieden

Het oostelijk deel van Europa wordt nu bestuurd door Rusland, dat afgezien van  Europese vraagstukken ook de vraagstukken van de grote Aziatische en Pacifische regio’s dient op te lossen.

Om een associatie te kunnen vormen met Europa, is het nodig dat Rusland uit zichzelf drie onafhankelijke delen vormt die met elkaar verbonden zijn, mogelijks, volgens de principes van een confederatie, het Europese deel van de Russische Federatie tot Oeral, het Aziatische deel en de gebieden in het Verre Oosten. Elk van deze onderdelen voorziet zich intern van een grote waaier van rechten voor zelfbestuur en voor het sluiten van politieke, economische en andere overeenkomsten. Op deze basis kan het Europese deel van Rusland, samen met Wit-Rusland en Oekraïne, volwaardig lid worden van Europa.

Zelfstandigheid van het Europese huishouden

Het Verenigd Europa heeft binnen zijn natuurlijke grenzen van de Atlantische Oceaan tot de Oeral alle middelen die nodig zijn om te kunnen bestaan in een permanent stabiele toestand. Het interne gebruik van de middelen sluit speculaties en ermee gepaard gaande uitgaven uit.

Het geïntegreerd Europa schept een precedent voor het bestaan van een ééngemaakt economisch gebied, waarin alle economische parameters kunnen worden geoptimaliseerd. Het zal toelaten haar samenstellende delen te bevrijden van de gelijkschakelende, strenge criteria, die geen rekening houden met de specialisatie van de delen in het Verenigd Europa.

Het zuiden van Europa

De niet-integratie van Europa verhindert de oplossing van de problemen van Zuid-Europa : van Hellas, Italië, Spanje, Portugal en de Kaukasus. De prioriteit die gegeven wordt aan economische benadering verhindert de mogelijkheid om andere, niet minder belangrijke kanten van relaties met deze landen te zien. Europa kan en moet de functies van haar  samenstellende delen herzien overeenkomstig hun specialisaties in zijn totaliteit. De geschiedenis maakt een toespeling op de toekomstige specialisaties van deze landen.

Hellas, de bakermat van de Europese beschaving, bood een beeld van de mens –  Europeaan, samen met zijn manier van denken, zijn manier van leven en met sociale relaties. Het Romeinse Rijk, in de volgende fase van de Europese ontwikkeling, stelde het idee voor van de vorming van een Europa, samengesteld uit verschillende gebieden, onder een algemene wet. Spanje en Portugal, in de derde fase, introduceerden de begrippen : uitbreiding van  Europese grenzen en interactie tussen beschavingen.

Dit alles zijn werkbare ideeën voor een toekomstig Europa, die vanzelfsprekend inzicht vereisen in de steeds veranderende omstandigheden.

Tegenstrijdigheden van aparte wereldbeschouwingen

Het ontbreken van een holistische benadering  leidde tot de ontwikkeling van aparte visies op de wereld die aanleiding hebben gegeven tot activiteiten zoals wetenschap, religie, politiek, economie, enz.  Ze doen hun methoden ingang vinden in de aangrenzende gebieden van het leven en vechten voor hun eigen prioriteiten.
De regeringen worden een instrument van geweld dat gericht is zowel op de binnenkant als op de buitenkant van het land.

Het massaal uiteendrijven van de eigen burgers of het sturen van troepen naar het buitenland toont het onvermogen van het gezag om humanitaire oplossingen te vinden.

Religies verrichten geen wonderen, maar zijn actief in de politiek. Hun gebeden, zij het een gebed voor de regen of voor de wereldvrede, werken niet.

De economie leidt het gedrag van de mensen en eist een voortdurende toename van de  consumptie. Als gevolg daarvan werden de Europeanen lui, dik en dom.

Humanisering van de activiteit

Tot in het nabije verleden domineerden in de opbouw van Europa de sociale en natuurwetenschappelijke benadering.

De natuurwetenschappen drongen door in alle levensdomeinen en ontwikkelden snel een wereld van machines en objecten, een wereld rondom de mens waarin de mens zelf niet verandert en zelfs de behoefte verliest om te veranderen. Wetenschap wordt een moderne mythe, die belooft de doelloze burger te redden van ziekten, oorlogen en natuurrampen.

De socialisatie van het bewustzijn van de Europeanen leidde tot depersonalisatie. De mens werd bron, electoraat, studieobject, statistische eenheid. Gaandeweg verloor hij zijn persoonlijke verantwoordelijkheid en werd hij slechts een vertegenwoordiger van de belangen van één of andere op zichzelf staande doctrine.

De 21e eeuw is de eeuw van de prioriteit van de humanitaire benadering van de menselijke activiteit, waarbij het begrip “mens” opgevat wordt als een wezen met de hoogste moraliteit en verantwoordelijkheid voor de Aarde als geheel.

Het team van PIFEA wenst Europa een consensus toe over de belangrijkste punten van haar opbouw en vruchtbare resultaten.