Π Ι Φ Ε Α Α

Περίληψη των αποτελεσμάτων του Συμποσίου

“Το Μέλλον της Ευρώπης”

Γαύδος, Ελλάς

Στο σύνολό του, ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός προέρχεται από τα σπάργανα της Πυθαγόρειας Σχολής και το ΠΙΦΕΑΑ (Πυθαγόρειο Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου) αναγνωρίζει την ευθύνη της για τον τρόπο σκέψης, την ιστορία και την παρούσα κατάσταση της Ευρώπης.

Ο κανόνας, ότι η φιλοσοφία έχει προτεραιότητα έναντι των επιμέρους συμφερόντων των ασύνδετων μεταξύ τους επιστημών και πίστεων, είχε ήδη παραβιαστεί από τα αρχαία χρόνια. Η σύγχρονη Ευρώπη είναι προσκολλημένη στα κατάλοιπα σχετικών φιλοσοφικών τραγωδιών που οδήγησαν στο σημερινό χάος. Ως εκ τούτου, το ΠΙΦΕΑΑ οφείλει να αναλύσει την τρέχουσα κατάσταση και να προσφέρει βιώσιμους τρόπους εξέλιξης του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.

Το ΠΙΦΕΑΑ περιορίζεται στα θέματα της Ευρωπαϊκής δομής, εφόσον θεωρεί την Ευρώπη σαν μια ολότητα που μπορεί να οργανωθεί εκ των έσω. Υπό το πρίσμα παρεμφερών φιλοσοφικών φιλοδοξιών, οι υπόλοιποι πολιτισμοί θεωρούνται γειτονικοί, και δύναται να εξεταστούν από διαφορετικές οπτικές γωνίες, βασισμένες στα ενδογενή σε αυτούς αξιώματα, παραδόσεις, κ.ο.κ..

Δεν πρόκειται να παρουσιάσουμε εδώ την ουσία της Πυθαγόρειας λογικής. Δεν είναι αυτό το σημερινό μας θέμα. Με βάση τον προαναφερθέντα συλλογισμό, θα θέλαμε να ορίσουμε μερικά σημεία για τη μελλοντική οργάνωση της Ευρώπης σαν ολότητα.

Η ολοκλήρωση της Ευρώπης

Η ολοκλήρωσης της Ευρώπης βασίζεται στα φυσικά ηπειρωτικά της σύνορα. Τα Ανατολικά σύνορά της είναι τα Ουράλια Όρη, τα Δυτικά- ο Ατλαντικός Ωκεανός, και τα Νότια- η Μαύρη και η Μεσόγειος θάλασσα.

Ολοκλήρωση, εδώ, θεωρείται ως το σύνολο των χαρακτηριστικών των κρατών-μελών, ενώ εκείνα προσπαθούν να ενσωματώσουν τις εκροές τους στο σύνολο του Ευρωπαϊκού οργανισμού. Για το λόγο αυτό, δεν λαμβάνουμε υπόψη μας την ύπαρξη μεμονομένων, ή ομάδων, κρατών που έχουν καθιερωθεί στην περιοχή της Ευρώπης λόγω ιστορικών, γεωγραφικών, εθνικών, γλωσσολογικών, οικονομικών ή άλλων αιτιών.

Η Ευρωπαϊκή Ιστορία

Η Ευρωπαϊκή ιστορία μπορεί να ειδωθεί σαν μια σειρά από ανεπιτυχείς προσπάθειες ολοκλήρωσης. Οι Ναπολεόντιοι, οι Βαλκανικοί και οι Τουρκικοί πόλεμοι, ο Πρώτος και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος- είναι όλοι παραδείγματα “καλών” προθέσεων για την ολοκλήρωση της Ευρώπης. Οι προσπάθειες αυτές χρωματίστηκαν από συγκεκριμένες εθνικές ερμηνείες της έννοιας “Ευρωπαϊκή Ένωση” και, συχνά, από αμφίβολες μεθόδους επίτευξης αυτής της ένωσης. Τα αποτελέσματα είναι ευρέως γνωστά· η Ευρώπη είναι ακόμη χωρισμένη σε μέρη που υπερασπίζονται τα δικά τους εσωτερικά συμφέροντα.

Είναι πλέον δυνατόν, στον 21ο αιώνα, να δημιουργήσουμε μια ενωμένη Ευρώπη με διαφορετικά μέσα. Και γι’ αυτό το λόγο, είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε τα αποτελέσματα όλων των πολέμων, εφόσον αυτοί προσδιορίζουν, σε μεγάλο βαθμό, την παρούσα κατάσταση της Ευρώπης.

Η επέκταση των φυσικών συνόρων

Κάποιες χώρες, αφού εξήντλησαν τους πόρους στο εσωτερικό τους, αγωνίστηκαν προκειμένου να διευρύνουν τα σύνορά τους. Η Ρωσία καταβρόχθησε ολόκληρη τη νότια πλευρά της Ασίας κι έφτασε μέχρι την Αλάσκα. Η Μεγάλη Βρετανία έφτασε στη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία στη Νότια Αμερική, κ.ο.κ.. Ο κατάλογος είναι μακρύς.

Ακολούθως, η Ευρώπη δέχθηκε εξωτερικά, μη-ευρωπαϊκά προβλήματα στο εσωτερικό της. Αυτά αναπαρίστανται σήμερα ως κύματα μετανάστευσης, δημογραφικό χάος μέσα στην Ευρώπη, πόλεμο πολιτισμικών ταυτοτήτων, κ.τ.λ..

Οι παραπάνω χώρες δεν είναι από μόνες τους ικανές να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της επιθετικότητάς τους. Μονάχα η Ευρώπη σαν ολότητα μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα που προκύπτουν από τις σχέσεις της με τους γειτονικούς πολιτισμούς.

Οι Ανατολικές περιοχές

Το ανατολικό κομμάτι της Ευρώπης διοικείται τώρα από τη Ρωσία, η οποία καλείται, πέραν των ζητημάτων σχετικών με την Ευρωπαϊκή Ένωση, να επιλύσει τα προβλήματα των τεράστιων περιοχών της στην Ασία και τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Προκειμένου γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ρωσία πρέπει δημιουργήσει από την περιφέρειά της τρία ανεξάρτητα μέρη, συνδεδεμένα μεταξύ τους, πιθανώς, με συνομοσπονδιακές αρχές. Τα τρία αυτά μέρη είναι: το Ευρωπαϊκό της Ρωσικής Ομοσπονδίας μέχρι τα Ουράλια Όρη, το Ασιατικό, και το Άπω Ανατολικό. Κάθε ένα από αυτά τα μέρη θα έχει ευρεία δικαιώματα στην αυτοδιοίκηση και την διεξαγωγή πολιτικών, οικονομικών και άλλων συμφωνιών.

Με αυτή τη βάση, το Ευρωπαϊκό κομμάτι της Ρωσίας, μαζί με την Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μπορούν να γίνουν πλήρη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αυτάρκεια του Ευρωπαϊκού νοικοκυριού

Η Ενωμένη Ευρώπη, στα πλαίσια των φυσικών της συνόρων από τον Ατλαντικό Ωκεανό μέχρι τα Ουράλια Όρη, διαθέτει όλους τους απαραίτητους πόρους για την επίτευξη μιας μόνιμης και σταθερής κατάστασης ύπαρξής της. Η εσωτερική χρήση αυτών των πόρων αποκλείει την κερδοσκοπία και τις συνδεδεμένες με αυτή δαπάνες. Η ολοκληρωμένη Ευρώπη δημιουργεί το αναγκαίο προηγούμενο για την ύπαρξη ενός ενιαίου οικονομικού πεδίου, στο οποίο είναι δυνατόν να βελτιστοποιηθούν όλες οι οικονομικές παράμετροι. Αυτό θα επιτρέψει την απελευθέρωση των συνιστώμενων μερών από αυστηρά γενικά κριτήρια που είναι υποχρεωτικά για όλους, ασχέτως της ειδίκευσής τους μέσα στην Ένωση.

Η Νότια Ευρώπη

Η παρούσα κατάσταση μη-ολοκλήρωσης της Ευρώπης δεν επιτρέπει την επίλυση των προβλημάτων του Ευρωπαϊκού Νότου- Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Καύκασο. Η προτεραιότητα που δίνεται στην προσέγγιση μέσω των Οικονομικών, εμποδίζει την πιθανότητα να διακρίνουμε άλλες, όχι λιγότερο σημαντικές, πλευρές των σχέσεων με αυτές τις χώρες. Η Ευρώπη δύναται και οφείλει να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο των μελών της σε σχέση με την ειδίκευσή τους μέσα στο σύνολο. Η Ιστορία παρέχει ενδείξεις αναφορικά με τους μελλοντικούς ρόλους των χωρών αυτών.

Η Ελλάδα, το λίκνο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, προσέφερε την εικόνα του “Ευρωπαίου” μαζί με τον τρόπο σκέψης, τον τρόπο ζωής και τις κοινωνικές σχέσεις του. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στην επόμενη φάση της Ευρωπαϊκής ανάπτυξης, εισήγαγε την ιδέα της συγκέντρωσης διαφορετικών περιοχών υπό τον ίδιο Νόμο. Η Ισπανία και η Πορτογαλία, σε μια τρίτη φάση, εισήγαγαν την ιδέα των διευρυμένων Ευρωπαϊκών συνόρων και της διασταύρωσης των πολιτισμών.

Τα παραπάνω αποτελούν υποθέσεις εργασίας, οι οποίες, βέβαια, απαιτούν επανεξέταση στα πλαίσια διαρκώς μεταβαλλόμενων συνθηκών.

Οι αντιθέσεις των επιμέρους κοσμοθεωριών

Η απουσία μιας ολιστικής προγέγγισης οδήγησε στην δημιουργία επιμέρους κοσμοθεωριών, οι οποίες γέννησαν δραστηριότητες όπως η επιστήμη, η θρησκεία, η πολιτική, η οικονομία, κ.τ.λ. Οι τελευταίες ενσταλλάζουν τις μεθόδους τους σε γειτονικές περιοχές της ζωής και μάχονται για τις δικές τους προτεραιότητές.

Οι κυβερνήσεις καθίστανται εργαλείο βίας, που κατευθύνεται τόσο στο εσωτερικό των χωρών, όσο και έξω από αυτές. Η διάλυση ενός πλήθους πολιτών στο εσωτερικό μιας χώρας, ή η αποστολή στρατευμάτων σε μια άλλη, είναι ενδείξεις της αδυναμίας των κυβερνήσεων όσον αφορά στην εξεύρεση ανθρωπιστικών λύσεων.

Οι θρησκείες δεν είναι σε θέση να κάνουν θαύματα, εντούτοις συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική. Οι προσευχές τους, είτε είναι υπέρ της βροχής, είτε της παγκόσμιας ειρήνης, δεν έχουν αποτελέσματα.

Η οικονομία εξουσιάζει την συμπεριφορά των ανθρώπων και απαιτεί αυξανόμενη κατανάλωση. Ως αποτέλεσμα, οι Ευρωπαίοι έγιναν υπέρβαροι, αδρανείς και ανόητοι.

Ο εξανθρωπισμός των δραστηριοτήτων

Μέχρι πρότινος, τα μοντέλα των κοινωνικών και φυσικών επιστημών ήταν τα επικρατόντα στην κατασκευή της Ευρώπης. Οι φυσικές επιστήμες εισχώρησαν σε όλους τους τομείς της ζωής και γρήγορα ανέπτυξαν τον κόσμο των μηχανών και των αντικειμένων, εν ολίγοις τον κόσμο που περιβάλει τον άνθρωπο. Εκεί, ο άνθρωπος αυτός καθαυτός όχι μόνον δεν αλλάζει, αλλά χάνει την ανάγκη για αλλαγή. Η επιστήμη γίνεται ένας σύγχρονος μύθος που υπόσχεται να σώσει τον αδρανή, μέσο άνθρωπο από τις ασθένειες, τους πολέμους και τις φυσικές καταστροφές.

Η κοινωνικοποίηση της συνείδησης των Ευρωπαίων οδήγησε την αποπροσωποποίησή τους. Ο άνθρωπος έγινε πόρος, ψηφοφόρος, αντικείμενο μελέτης, μια στατιστική μονάδα. Χάνοντας σταδιακά την ατομική του ευθύνη, έγινε ένας ασήμαντος αντιπρόσωπος των συμφερόντων κάποιου συγκεκριμένου δόγματος.

Ο 21ος αιώνας είναι η περίοδος για μία πρωταρχικά ανθρωπιστική προσέγγιση της δραστηριότητας του ανθρώπου, όπου η έννοια του ανθρώπινου όντος σηματοδοτεί ένα ον με την ύψιστη ηθική και υπευθυνότητα για το σύνολο του πλανήτη Γη.

Η ομάδα του ΠΙΦΕΑΑ εύχεται στην Ευρώπη συμφωνία και καρποφόρα αποτελέσματα στα βασικά σημεία δόμησής της.