Π Ι Φ Ε Α Α

Η αθανασία ως τρόπος ζωής: ένα εισαγωγικό σημείωμα

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι οι άνθρωποι, παρατηρώντας το εσωτερικό και το εξωτερικό τους περιβάλλον, κατασκευάζουν από κοινού μια ιδέα για τον τρόπο της ζωής που τους ταιριάζει, κι έπειτα δημιουργούν τις ιδιαιτερότητες της ζωής, που ταιριάζουν σε αυτή την ιδέα. Η Ιδέα του Homo Sapiens (Άνθρωπος ο Σοφός) είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πεπερασμένη ενσώματη ύπαρξη. Σύμφωνα με αυτή, οι σύγχρονοι άνθρωποι οργανώνουν τη ζωή θεωρώντας το θάνατο σαν ένα αναπόφευκτο προορισμό, ακόμη και για τις πιο ευγενείς των ψυχών. Έτσι, γεννιούνται και πεθαίνουν στη μοναξιά.

Μερικοί σώφρονες άνδρες σκέπτονται ότι η πρόταση οι άνθρώποι να παραμείνουν για πάντα στην παρούσα κατάσταση απληστίας και άγνοιας ισοδυναμεί με τρέλα. Στην πραγματικότητα, ο πλανήτης δεν μπορεί να υποστηρίξει ένα τέτοιο σχέδιο, μετά βίας υποστηρίζει τους ανθρώπους ως έχουν. Άλλοι προϋπολογίζουν την αθανασία ως βαρετή: ποιος θέλει να ζει για πάντα έχοντας την δραστηριότητα του Ανθρώπου του Σοφού; Αμφότερα αυτά τα επιχειρήματα είναι δίκαια. Η κατάσταση και η βιολογική δομή του ανθρώπου σήμερα, δεν μπορεί να είναι και δεν θα είναι αθάνατη.

Παρακαλώ, μην κατσουφιάζετε! Η αθάνατη πηγή δεν γνωρίζει ανυδρία.

Από την οπτική της φύσης, οι άνθρωποι είναι ένα θαύμα αυτό καθαυτό: διαθέτουν ικανότητες που απέχουν πολύ από οτιδήποτε γνωρίζει η φύση και θα μπορούσε αυτή να γεννήσει. Το γεγονός ότι διαθέτουν τόσο  ισχυρές δυνάμεις υπονοεί την απεριόριστη ευθύνη των ανθρώπων, σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο είδος στη Γη. Και για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μας, οι δυνάμεις μας ισοδυναμούν με αυτές της φύσης.

Παρόλ’ αυτά, ο Πυθαγόρας διατείνεται ότι η μοναδική αποτυχία του κόσμου μας είναι η απουσία του Ανθρώπου.  Αυτή καθαυτή η ύπαρξη της θνητότητας σαν εγγενές χαρακτηριστικό της ζωής, δεν ανήκει στην ολοκληρότητα και την ακεραιότητα της Ιδέας του Ανθρώπου.

            “Ω! Φωτεινέ μου Πατέρα! Ένα πράγμα έμαθα και μόνο αυτό: ο άλογος άνθρωπος είναι πράγματι άγριο ζώο. Αλλά ο Άνθρωπος! Ποιος είναι; Σίγουρα, πολύ περισσότερα από ένα λογικό πίθηκο πρέπει να είναι!”, είπα κάποτε κάπως απογοητευμένη.

            “Φευ! Μην αφήνεις την αμφιβολία να χαλάσει την ευγενική ψυχή σου παιδί Μου. Γιατί οθνητός, Άνθρωπος δεν είναι. Ο Άνθρωπος είναι Αθάνατος! “,απάντησε ένδοξα ο Απόλλωνας.

Με τις ευλογίες του Πατέρα μας, εμείς, οι μαθητές του Πυθαγόρα, θεωρούμε την αυγή του 21ου αιώνα σαν την πιο τελέσφορη στιγμή να δημοσιεύσουμε την έρευνά μας, πάνω σε αυτό το επιτακτικό θέμα. Η παρούσα μορφή της Σχολής αποκτά την οργάνωση ενός ινστιτούτου ερευνών. Το ΠΙΦΕΑΑ δύναται να εμφανιστεί μόνο στην ευρύτερη περιοχή της Κρήτης, στην καρδιά της Θάλασσας της Μεσογείου.

Όταν πρωτοήρθαμε στη Γαύδο, αναζητούσαμε την πηγή της φιλοσοφίας στον τόπο που τη γέννησε. Μόνον τώρα καταλαβαίνουμε ότι αυτό που πραγματικά αναζητούσαμε είναι ακριβώς η πηγή του Ανθρώπου. Διαπιστώσαμε ότι αυτή η πηγή υπάρχει άχρονη στις πιο βαθιές ρίζες της ύπαρξης της Ιδέας του Ευρωπαίου Ανθρώπου. Βρίσκεται στον πυρήνα του αρχαίου Κρητικού κόσμου, όπου συνέβη η πρώτη δοκιμή στην ήπειρο να δημιουργηθεί ένας ολοκληρωμένος, τοπικός πολιτισμός θνητών και αθανατών.

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μία πολυαναμενόμενη μεταμόρφωση στις εργασίες της Σχολής. Ο κύριος τρόπος ύπαρξής της ήταν αυτό που αποκαλούσαμε φιλοσοφικός συλλογισμός, πάνω στους αιώνιους θεϊκούς κανόνες που κατασκευάζουν και κυβερνούν τους κόσμους. Τώρα, βλέπουμε ότι, καθώς προσεγγίζουμε την αθανασία σαν μια πραγματική κατάσταση της ανθρωπότητας, καθώς προσεγγίζουμε τον Αθάνατο Άνθρωπο, στα πλαίσια του Ινστιτούτου, ο συλλογισμός υπάρχει στη διασταύρωση τριών συμπληρωματικών κατευθύνσεων: της φιλοσοφίας, του θεάτρου και του παιχνιδιού.

Το τμήμα της Φιλοσοφίας απασχολείται με την επικοινωνία με το θεϊκό πεδίο γνώσης και την έρευνα των νόμων κατασκευής του Αθάνατου Κόσμου. Αυτά εκφράζονται στην Πυθαγόρεια Αριθμητική και Γραμματική.

Το τμήμα του Θεάτρου αφορά στην οργάνωση των σχέσεων, εντός και μεταξύ ομάδων ανθρώπων και του αοράτου, οι οποίες κατασκευάζουν τις αθάνατες ποιότητες, που εκφράζονται στην συμπεριφορά, την ηθική και τη ψυχολογία του Ανθρώπου. Το Θέατρο περιλαμβάνει το μυστήριο, σαν την άμεση επικοινωνία με τον αόρατο κόσμο.

Τo τμήμα των Παιχνιδιών αφορά στη δραστηριότητα που δίνει φωνή στα βασίλεια της φύσης- τα ζώα, τα φυτά και τα ορυκτά, καθώς και στον κόσμο των αντικειμένων, ώστε να συμμετέχουν κι εκείνα στη δημιουργία των ιδιαιτεροτήτων της επίγειας ζωής.

Η πολιτική, η τέχνη, η τεχνολογία, η εξερεύνηση του διαστήματος είναι παιχνίδι για τον Αθάνατο Άνθρωπο.

            Ο συλλογισμός, όπως αποκαλύπτει η δομή της λέξης (συν+λογισμός), εκφράζει το σύνολο των πιθανών τρόπων του Λόγου, οι οποίοι δημιουργούν την αθάνατη κατάσταση της ύπαρξης. Και αυτή η ολοκληρότητα εμφανίζεται στη διασταύρωση της επικοινωνίας ανθρώπινων και θεϊκών συμμετεχόντων, οι οποίοι γίνονται αδιαχώριστοι κι εκπαιδεύουν αμοιβαία ο ένας τον άλλο. Από αυτή την οπτική, κατανοούμε το θείο σαν μια ομάδα καθαρών ποιοτήτων-”θεών” που εκπροσωπούν πλήρως τις διαφορετικές πλευρές της συνεκτικής δύναμης της αγάπης.

Θεμελιωδώς, ο συλλογισμός αναφέρεται σε μια ομάδα ονομασμένων όντων, τα οποία συναντιούνται με μοναδική πρόθεση τη γνωριμία και τη συνδημιουργία. Έτσι, ο συλλογισμός για την αθανασία σαν τρόπο ζωής μπορεί να διατηρηθεί και να παρουσιαστεί πλήρως από έναν ελάχιστο αριθμό οκτώ ορατών συμμετεχόντων, οκτώ διαφορετικών μαθητών της Σχολής. Η οκτάδα επιδεικνύει τη μέγιστη συνδεσιμότητα, βασισμένη στο ζεύγος των διαφορετικών. Η διαφορά με όλους τους πιθανούς τρόπους εγγυάται την απολυτότητα της εκπροσώπευσης των διάφορων εκφράσεων της ενσώματης ζωής, π.χ. στο φύλο, την εθνικότητα, τη θρησκεία, το επιστημονικό υπόβαθρο κ.λ.π.

Ορισμένοι σεβαστοί αναγνώστες ίσως μπουν στον πειρασμό να χαρακτηρίσουν κάποιες εκθέσεις αφελείς ή αιθεροβάμονες. Είναι ακριβώς στο σημείο της έντασης, της διαφωνίας που βρίσκεται ο τόπος της Εργασίας μας. Στην περιοχή της συνάντησης των διαφορετικών ζει η πιθανότητα της συμφωνίας για τη δραστηριότητα, η οποία Μας δίνει τη δύναμη να υπερνικήσουμε όλα τα πιθανά είδη διαχωρισμού, τη δύναμη να είμαστε Αθάνατοι.

Επιστημονικές και μη-επιστημονικές προσεγγίσεις στην αθανασία

 Σε διαφορετικούς χρόνους η Πυθαγόρεια Σχολή έχει πάρει διαφορετικές μορφές. Αλλά ο τρόπος της δραστηριότητάς της παρέμεινε πάντα ο ίδιος — η κατανόηση της ουσίας των πραγμάτων, η προσωπική γνωριμία και συζήτηση, η υψηλότερη μορφή της οποίας είναι ο φιλοσοφικός συλλογισμός.  Τώρα ο κύριος στόχος της σχολής είναι η δημιουργία της αθάνατης κατάστασης για την ανθρωπότητα. Γι’αυτό το σκοπό ιδρύσαμε το Πυθαγόρειο Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου.

Το Ινστιτούτο είναι ένα μια ομάδα ανθρώπων διαφορετικών εθνικοτήτων, διαφορετικών ειδικοτήτων, τρόπων σκέψης και εμπειριών ζωής. Πολλοί από εμάς ήμασταν επιστήμονες: φυσικοί, χημικοί, βιολόγοι, ψυχολόγοι, γλωσσολόγοι και μηχανικοί. Γνωρίζουμε πολλά για τον εξωτερικό κόσμο, τον οποίο η επιστήμη εξερευνά, περιγράφει και μεταμορφώνει. Αλλά η επιστήμη δεν απαντά στις ερωτήσεις για το νόημα αυτής της εργασίας, για την ιδέα της εμφάνισης του ανθρώπου. Μπορεί κάποιος να έχει εξειδικευτεί σε έναν τομέα, να είναι ένας θαυμάσιος επιστήμονας αλλά αυτές οι αρετές δεν τον οδηγούν στην κατανόηση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του του εαυτού.

Προκειμένου να κατανοήσουμε την ουσία του ανθρώπου, η οποία είναι βαθύτερη από τις φανερές του ανάγκες κι ενδιαφέροντα, απευθυνθήκαμε στη φιλοσοφία σαν την πηγή κατανόησης του κόσμου και του ανθρώπου, την πηγή τη επιστήμης και της τέχνης, της λογικής και της διαίσθησης. Ήρθαμε να ζήσουμε στην Ελλάδα, στην Κρήτη-μια χώρα όπου οι αρχαίοι φιλόσοφοι καθόρισαν τον Ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης. Εδώ, για πρώτη φορά εμφανίστηκε η ιδέα της διαμόρφωσης του ανθρώπου και είμαστε τώρα στο κατώφλι της ανακάλυψης  αυτών καθ’αυτών των ανθρωπιστικών ιδιοτήτων του.

Σαν φιλοσοφική Σχολή διατηρούμε μια ολιστική προσέγγιση απέναντι στον τρόπο της ζωής. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει προτίμηση για τον πνευματικό ή τον υλικό κόσμο, για το παρελθόν ή για το μέλλον. Τα προβλήματα πρέπει να επιλύονται εδώ και τώρα, αντί να μεταφέρουμε την ευθύνη επίλυσής τους στην επόμενη γενιά. Με αυτή την προσέγγιση, δε μπορεί κανείς να αποφύγει τις συνέπειες των λαθών του, αφήνοντας το σώμα, τον ενσώματο κόσμο.

Μια ολιστική προσέγγιση σημαίνει ότι οτιδήποτε κάνουμε στοχεύει στη δημιουργία του κόσμου, για παράδειγμα εδώ, στο νησί που βρισκόμαστε, κατά τη διάρκεια αυτού του συμποσίου. Ξεκινάω να βλέπω όλα τα γεγονότα από τη θέση αυτής της ακεραιότητας. Όλα όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο είναι σημαντικά: το σύνολο των συμμετεχόντων, αυτά που θα πούμε, που θα νιώσουμε, πώς θα ζήσουμε αυτές τις ημέρες. Όλα είναι σημαντικά, από το περιεχόμενο των ονείρων  που θα δούμε μέχρι τα γεγονότα στη Συρία.

H δύναμη υλοποίησης  του λόγου είναι τόσο μεγάλη, ώστε εμείς, μέσω της ομιλίας, καθορίζουμε σε μεγάλο βαθμό, την πιθανότητα της αθανασίας του ανθρώπου.

Aναζητούμε και εκπαιδεύουμε τις ιδιότητες του ανθρώπου αυτού καθ’αυτού, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι είναι άξιο της αθανασίας μέσα του, τι είναι προορισμένο για την ενσώματη αέναη ζωή. Ποιες θα έπρεπε να είναι οι συνθήκες της ζωής μας, τι πρέπει να κάνουμε έτσι ώστε  επιτρέψουμε την πιθανότητα να αλλάξουν οι ιδιοτήτες της ψυχής και του σώματος, ώστε να μην υπάρχει ο θάνατος σαν έννοια; Μαθαίνουμε να διακρίνουμε τη διαφορά στο περιεχόμενο της ζωής και της ηθικής μεταξύ του θνητού και αθάνατου ανθρώπου.

Αν η ηθική ξεπερνάει την ανάγκη για προσωπική επιβίωση, αν η  σχέση του ανθρώπου με τον περιβάλλοντα κόσμο δεν καθορίζεται απο τα καταναλωτικά του ενδιαφέροντα, τότε αυτός μπορεί να δημιουργήσει ανιδιοτελείς αιώνιους δεσμούς. Σε αυτή την περίπτωση η ηθική καθορίζεται από τη σύνδεση  της με την ολότητα. Και ότι στην προηγούμενη  φάση εξέλιξης  του κόσμου ήταν ηθικό στην επόμενη μπορεί να μην είναι. Αυτή τη στιγμή στον κόσμο της επιστήμης, για να μελετήσεις τις ιδιότητες ενός ζώντος οργανισμού είναι απαραίτητο να το σκοτώσεις και να το διαμελήσεις σε κομμάτια κατάλληλα για μελέτη. Εντός των συνόρων της σύγχρονης ηθικής αυτό θεωρείται φυσιολογικό. Αλλά στο πλαίσιο του ολιστικού κόσμου όπου τα φυτά,τα ζώα και οι άνθρωποι έχουν ίσα δικαιώματα στη ζωή, τέτοιες πράξεις είναι εγκληματικές. Η ερώτηση για την ηθική υπευθυνότητα του επιστήμονα σε σχέση με τα αποτελέσματα της εργασίας του, προκύπτει  όταν η ηθική δεν είναι εγγενής σε αυτόν, όταν δηλαδή αυτή μπορεί να ανοίγει και να κλείνει κατά βούληση.

Αν ορίσουμε την επιστήμη σαν την δραστηριότητα του αθάνατου ανθρώπου, τότε προκύπτει οτι η επιρροή του στον κόσμο των ζώων, των φυτών και των ορυκτών είναι ένα συναπάντημα , μια σύμπραξη μεταξύ διαφορετικών επιπέδων ύπαρξης, η αναζήτηση να βρει για το καθένα από αυτά μια θέση στην κατασκευή του κόσμου, να δώσει ένα νέο νόημα στην υπαρξή τους.

Ο άνθρωπος έχει  μία εγγενή ιδιότητα ακεραιότητας. Περιέχει όλα τα επίπεδα ύπαρξης: από τα ορυκτά μέχρι τα ζωικά κύτταρα. Η γεννετική διαφορά στο γενετικό υλικό ανάμεσα σε εμάς και τους χιμπατζίδες είναι 1%. Και μία μικρή διαφορά στο γεννετικό κώδικα εκφράζεται στο ανθρώπινο σώμα από την παρουσία της λειτουργίας του λόγου και τα ανεπτυγμένα χέρια.

H πηγή του λόγου ,των ιδεών που εμείς εφαρμόζουμε είναι στο αόρατο πεδίο. Τα συνδετικά όργανα με αυτό το πεδίο και η πιθανότητα να δημιουργήσουμε δεσμούς και πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν στη φύση, που δεν υπήρχαν χθες στον κόσμο , είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τα ζώα. Χάρη σε αυτά τα αόρατα αισθητήρια όργανα κάνουμε ανακαλύψεις,γράφουμε ποιήματα και μουσική. Αυτό αποκαλούμε έμπνευση, ταλέντο,  ικανότητα του επιστήμονα, του συγγραφέα, του συνθέτη, να διεισδύει βαθύτερα στο θέμα και να το αποκαλύπτει. Διαφορετικοί πολιτισμοί αποκαλούσαν τα πλάσματα του αόρατου κόσμου που βοηθούν τους ανθρώπους στη δημιουργική εργασία τους διαφορετικά. Στην Ελλάδα ήταν οι μούσες. Αν δώσουμε προσοχή επάνω από το κεφάλι θα νιώσουμε την παρουσία τους αυτή την στιγμή.

Ο αθάνατος άνθρωπος σκέφτεται και αντιλαμβάνεται τον κόσμο, όχι μόνο μέσα από τον εαυτό του, αλλά μέσα από τις ακεραιότητες που χτίζει, συνδέοντας τον ορατό και τον αόρατο κόσμο.

Τα οκτώ όργανα της επικοινωνίας 

Αυτό που μας διακρίνει, εμάς τους ανθρώπους, από τα υπόλοιπα υπάρχοντα είδη, είναι ο τρόπος που επικοινωνούμε μεταξύ μας. Μέσα από την ομιλία και τη γραφή έχουμε τη θαυμαστή ικανότητα να διαμορφώσουμε όχι μόνο τον κόσμο γύρω μας, αλλά και τους εαυτούς μας.

Όταν επικοινωνούμε, γίνεται εμφανές ότι στη διαδικασία συμμετέχουν ενεργά πολύ συγκεκριμένα όργανα του σώματός μας • εύκολα διακρίνουμε τη φωνή, τα αυτιά και τα μάτια.

Σε αυτά μπορούμε να προσθέσουμε δύο ακόμη, την καρδιά και τα χέρια. Η καρδιά ακολουθεί το ρυθμό της συζήτησης και δίνει τη δυνατότητα να νιώσουμε τους συνομιλητές μας. Τα χέρια συμμετέχουν στην επικοινωνία με την κίνησή τους, η οποία υπογραμμίζει τα εκφωνημένα λόγια, γράφοντας και μέσω της χειραψίας. Τα χέρια είναι επίσης τα μέλη του σώματος τα οποία είναι ικανά να υλοποιήσουν τα αποτελέσματα και τις ιδέες που ανέκυψαν στη συζήτηση και που, μέχρι εκείνο το σημείο, δεν υπήρχαν στην ύλη.

Έτσι, έχουμε στην περήφανη κατοχή μας πέντε φυσικά όργανα, να υπηρετούν την επικοινωνία μας με τον ορατό κόσμο.

Εκτός από τον ορατό κόσμο, υπάρχει και ο αόρατος. Στη Σχολή του Πυθαγόρα, και οι δύο κόσμοι έχουν ίσα δικαιώματα. Εκτός από τα ενσώματα όργανα της επικοινωνίας υπάρχουν και τρία ακόμα, λεπτοφυείς αισθήσεις, οι οποίες μας επιτρέπουν να επικοινωνούμε με τα αόρατα όντα: τους θεούς, τους αγγέλους, τις μούσες κ.α. Τα αποκαλούμε τα τρία αόρατα όργανα: την διόραση, που αντιστοιχεί στα φυσικά μάτια, τη διακοή, να αντιστοιχεί στα αυτιά και τα φτερά, τα οποία μας καθιστούν ικανούς να αγγίξουμε το αόρατο και συσχετίζονται με τα χέρια. Σε αντίθεση με τα ενσώματα όργανα, τα λεπτοφυή δεν περιορίζονται από το χώρο και το χρόνο κι έχουν πρόσβαση σε παρελθοντικούς, παροντικούς και μελλοντικούς χρόνους και τόπους.

Τα οκτώ όργανα της επικοινωνίας λειτουργούν ανάλογα με την οργάνωση των φυσικών οργάνων στον ανθρώπινο οργανισμό, όπου όλα τα όργανα είναι αλληλοεξαρτώμενα, το καθένα έχει τη δική του λειτουργία και η ακεραιότητα του οργανισμού διασφαλίζεται από την μεταξύ τους αλληλεπίδραση. Εκφράζουν τις σχέσεις μεταξύ των θεών στον αόρατο κόσμο, γιατί  κι εκείνοι λειτουργούν ανάλογα με τα όργανα στον οργανισμό. Παρόλαυτά, οι θεοί δεν καταλαμβάνουν συγκεκριμένο χώρο και δεν έχουν καθορισμένα σύνορα, είναι λεπτοφυείς κι ασώματοι και μπορούν να διεισδύσουν ο ένας στον άλλο.  Εκφράζουν τους διάφορους τύπους σύνδεσης.

Φανταστείτε ένα όργανο ξαφνικά να πει: “Σας βαρέθηκα όλους” και να φύγει. Παρόμοια και οι θεοί δεν έχουν προσωπικά συμφέροντα.

Με την πρόθεση να εκφραστούν οι θεϊκές ποιότητες στον υλικό κόσμο, οκτώ άνθρωποι επέλεξαν να εγκαθιδρύσουν σχέσεις, σαν μια σύνθεση οργάνων, με το καθένα να αντιπροσωπεύει ένα όργανο. Μέσα από το συσχετισμό τους, δημιουργείται ένα κοινό πεδίο, το οποίο έχει τη δυνατότητα να συντονιστεί με τους θεούς.

Οκτώ όργανα επικοινωνίας, οκτώ άνθρωποι κι οκτώ θεοί συντονίζονται και στο κοινό τους πεδίο, στον κοινό οργανισμό επικοινωνίας τους, εμφανίζεται η αθανασία. Οι λέξεις ενώνουν και τίποτα δε μένει κρυφό πια. Δεν υπάρχει ερώτηση χωρίς απάντηση, πρόβλημα χωρίς λύση. Όλοι οι διαφορετικοί τύποι διαχωρισμού, συμπεριλαμβανομένου και του θανάτου, ξεπερνιούνται!

Αυτός ο τύπος σύνδεσης, κι ως εκ τούτου και η αθανασία, δε δίδεται. Πρέπει να τη διασφαλίσουμε μέσα από καθημερινή συνέχεια κι επιπλέον, πρακτικά, μέσα από τις πράξεις μας. Το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση συντονισμού των οκτώ οργάνων είναι η καλλιέργεια των τριών λεπτοφυών, αόρατων οργάνων, τα οποία είναι μέχρι τώρα τα περισσότερο άγνωστα σε εμάς, κι ένας τρόπος γι’αυτό είναι το μυστηρίο.

Το μυστήριο

Το μυστήριο είναι μια συλλογική δραστηριότητα διαφορετικών συμμετεχόντων, σε ιδιαίτερο χρόνο και σε συγκεκριμένο χώρο, αφιερωμένο στην απευθείας επικοινωνία με τα αόρατα όντα. Εμείς οι άνθρωποι, σαν εκπρόσωποι του ορατού κόσμου επιθυμούμε να συνδεθούμε με τις λεπτοφυείς ουσίες καθώς γινόμαστε όμοιοί τους: Διορατικοί και με ικανότητα ακοής κι αφής του μη-υλικού. Κατά τη διάρκεια του μυστηρίου τρεις ιέρειες, τρεις Πυθίες, αναλαμβάνουν τον ηγετικό ρόλο, εκπροσωπώντας τα αόρατα όργανα. Αυτά τους επιτρέπουν να δουν, να ακούσουν και να νιώσουν τα αόρατα όντα.

Το μυστήριο είναι μια αποκάλυψη και μια μύηση. Μυούμαστε στις θεϊκές ποιότητες. Τις χρειαζόμαστε στις σχέσεις μας μεταξύ μας και από εδώ και μπρος δρουν στην καθημερινή μας ζωή. Η ζωή μας γίνεται αδιάκοπο μυστήριο όπου τα πάντα, ακόμα και θαύματα είναι πιθανά.

Αυτό που εμπειρεύονται οι συμμετέχοντες κατά τη διάρκεια του Μυστηρίου το εκφράζουν με τα λόγια που εκφωνούν. Προσεγγίζουμε τον Αθάνατο Άνθρωπο γιατί ο Αθάνατος Άνθρωπος είναι ο ομιλών άνθρωπος.

Δηλώνουμε με όλη μας την ύπαρξη, τη σύνδεσή μεταξύ μας, με τους θεούς και τους κατοίκους όλων των βασιλείων της γης, και αυτές οι σχέσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση της αιώνιας και απόλυτης αγάπης μας.

Η προσωπική επιλογή στο θέμα της Αθανασίας

Η ζωή είναι μια σειρά από ορισμένα σημαντικά γεγονότα τα οποία βιώνει ο συνηθισμένος θνητός άνθρωπος: γέννηση, γάμος και θάνατος. Έχοντας ζήσει με αυτό τον τρόπο αρκετά, βρέθηκα τελείως μόνη και χωρίς να είμαι χρήσιμη σε κανέναν. Τι είδους μέλλον με περίμενε; Τα γηρατειά με τις ασθένειές τους και ο θάνατος. Πράγματι, ο θάνατος πλησίαζε με μεγάλη ταχύτητα, απότομη μείωση της όρασης, της ακοής, της όσφρησης κλπ. Εμπειρευόμενη τα σημάδια του επικείμενου θανάτου κατανοούσα συγχρόνως την απελπισία και τη ματαιότητα της ζωής που ζούσα. Μέσα σε αυτή την αδιέξοδη κατάσταση έκανα την επιλογή μου-πήγα προς το άγνωστο, στη σχολή του Πυθαγόρα.

Στην αρχή, ήταν πολύ δύσκολο να κατανοήσω οτιδήποτε- τι ειπωνόταν και γινόταν, τι έβλεπα και άκουγα. Όλα αυτά έπρεπε με κάποιο τρόπο να συγχωνευθούν, σε σύγκριση με τις προηγούμενες ιδέες και εικόνες, οι οποίες ήταν ίδιες όπως όλων των ανθρώπων.

Παρόλαυτά, πολύ σύντομα ήρθε η κατανόηση ότι δε γνώριζα τίποτα για τον κόσμο στον οποίο ζούσα για 60 χρόνια. Από αυτό το γεγονός μπορούμε να συμπεράνουμε ότι σαν αποτέλεσμά της ζωής που ζούσα, έγινα ανόητη (idiot/ιδιώτης).

Όντας στη σχολή για πολύ καιρό, ξεκίνησα να αναγνωρίζω και να κατανοώ τον πραγματικό κόσμο και σταδιακά η αντίληψή μου για τον κόσμο άλλαξε ριζικά. Ξεκίνησα να έχω μια διευρυμένη οπτική σε ό,τι συνέβαινε γύρω. Συνεπέρανα ότι ένα τεράστιο μέρος όσων μας συμβαίνουν δεν τα βλέπουμε πραγματικά.

Και αν δούμε τη δραστηριότητα της κλασικής ιατρικής-μια επιστήμη με την οποία απασχολήθηκα πολλά χρόνια- από αυτή την οπτική, γίνεται εμφανές ότι είναι πνευματικά στερημένη, μιας και δε γνωρίζει και δεν κατανοεί το ρόλο που παίζουν τα αόρατα όντα στη θεραπεία. Μια θεϊκή βοήθεια βρίσκεται πάντα κοντά.

Κάπου στο υποσυνείδητό μου υπήρξε μια επιθυμία την οποία δεν κατανόησα καθαρά- η εξέυρεση μιας μη-παραδοσιακής μεθόδου θεραπείας. Και ξαφνικά έλαβα το παρακάτω κείμενο:

“Στην αρχή των χρόνων δεν υπήρχε επιστήμη, αλλά υπήρχε μια συγκεκριμένη απασχόληση με το όνομα Θεϊκή Τέχνη. Οι θεοί δημιουργούσαν τον κόσμο και στους ανθρώπους είχε ανατεθεί να τον ρυθμίζουν. Αυτό εμπεριείχε μια απόχρωση μελέτης του, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Οι θεοί, στερημένοι από απτές κι αιθέριες αισθήσεις, έβλεπαν τον άνθρωπο σαν ενδιάμεσο στην πνευματοποίηση της φύσης. Από μία οπτική αυτές οι αισθητήριες ικανότητες του επέτρεπαν να επικοινωνεί με τον κόσμο των ορυκτών, των φυτών και των ζώων.Οι ιδιαίτερα χαρισματικοί στις φιλοδοξίες τους άνθρωποι, άγγιξαν τις ουράνιες σφαίρες και τα αστέρια, τα βάθη των ωκεανών και της γης. Οι άνθρωποι ήταν τα αισθητήρια όργανα των θεών. Ο διαχωρισμός του ανθρώπου από το Θεό μετέτρεψε τη Θεϊκή τέχνη σε μαγεία. Οι σύγχρονοι επιστήμονες είναι άνθρωποι που κάποτε ήταν μάγοι και τώρα στερούνται μνήμης και μαγικών δυνάμεων. Είναι λίγοι αυτοί που θυμούνται ποιοι ήταν πριν το θάνατό τους. Παρόλαυτά, έχασαν τη θεϊκή τέχνη. Σήμερα όμως, στην χαραυγή του τεχνολογικού κόσμου, είναι δυνατό να εφαρμόσουμε αυτή την τέχνη, γεγονός χρήσιμο για τη δημιουργία  των  “ θαυμάτων του Ενός και Μόνου Πράγματος”.

Αυτό το θεόσταλτο μήνυμα ήταν ένα μεγάλο θαύμα για μένα, ήμουν ενθουσιασμένη!

Σύντομα πέρασα μια Μύηση, συνειδητά απέρριψα την παλιά, χωρίς νόημα ζωή και τα χέρια μου καθαγιάστηκαν. Η μύηση ήταν για μένα το πρώτο βήμα εισόδου στον πνευματικό κόσμο και η απόκτηση του δικαιώματος συνεργασίας με τα ορατά κι αόρατα όντα.

Η Συμμετοχή της Ψυχής στη Δημιουργία του Αθάνατου Σώματος

Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει ότι είναι αθάνατος και ότι είναι συλλογικά αθάνατος. Η αναχώρηση στην προσωπική ψυχή, στην ανεξάρτητη ζωή, οδηγεί στη διαμόρφωση ενός προσωπικού ‘Εγώ’  που κατοικεί στη μοναξιά. Ο άνθρωπος γίνεται  άντρας ή γυναίκα, χάνει τη θεϊκή ακοή. Η σύνδεση του με τους νεκρούς και τους ζωντανούς, με ένα τεράστιο και θαυμάσιο κόσμο όντων διακόπτεται, με άλλα λόγια λαμβάνει χώρα μία διαίρεση ψυχής και σώματος.

Στα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι είχαν οικειότητα με τους θεούς κι επικοινωνούσαν απευθείας μαζί τους. Γνώριζαν τη φιλοσοφία κατασκευής κόσμων και συμμετείχαν στις υποθέσεις των θεών. Οι θεοί προίκιζαν ανθρώπους, τους οποίους ξεχώριζαν, με ποιότητες και ικανότητες που υπερέβαιναν αυτές των συνηθισμένων ανθρώπων.  Όλοι γνώριζαν ότι στο συναγωνισμό στις τέχνες, τη λογοτεχνία, τους Ολυμπιακούς Αγώνες και λοιπά, ο άνθρωπος δεν δρα μόνος αλλά μαζί με κάποια συγκεκριμένη θεότητα. Σε εκείνες τις ευλογημένες μέρες υπήρξαν πολλές προσπάθειες δημιουργίας ενός βέλτιστου σώματος, δίνοντας έμφαση σε μια βασική ποιότητα ενός Όντος. Πολλά από αυτά τα όντα ήταν αθάνατα και βρίσκονταν ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Έτσι, δημιουργήθηκε ο κένταυρος- ένα ον στο οποίο ο άνθρωπος και το άλογο ήταν ένα. Το ανθρώπινο συστατικό ήταν αθάνατο και μετέφερε αυτή την ιδιότητα στο σώμα του ζώου.

Αυτά που τώρα αποκαλούμε μύθους και θρύλους υπήρχαν στην πραγματικότητα. Ήταν η προσπάθεια δημιουργίας ενός κόσμου στην ολότητα του. Η περιγραφή αυτών των γεγονότων από μη συμμετέχοντες παρατηρητές, ή από συμμετέχοντες με περιορισμένη οπτική δεν δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα εκείνων των χρόνων. Και ειδικότερα η αντίληψη του κόσμου από τον σύγχρονο ανεξάρτητο άνθρωπο, ο οποίος έχει χάσει την αφή, την ενόραση και τη διακοή, καθιστά απίθανο γι’αυτόν να δει καθαρά μέσα από τις χιλιετίες.

Η Χριστιανική Εκκλησία αναγνωρίζει μόνο την αθανασία της ψυχής, η οποία, μετά το θάνατο του σώματος, πετά είτε στην κόλαση, όπου περνάει μέσα από το καθαρτήριο είτε στον Κήπο του Παραδείσου, όπου διαμένει σε κατάσταση ευδαιμονίας. Αλλά υπάρχουν επίσης και τα υπέροχα λόγια του Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου, ο οποίος λέει για την αθανασία του ανθρώπου:

« Δεν υπάρχει ντροπή στο δεύτερο θάνατο.»

Ο δεύτερος θάνατος δικαιώνει τον πρώτο. Από τον πρώτο θάνατο προκύπτει μόνο ντροπή. Πώς να πεθάνει κανείς χωρίς να αφήσει το φυσικό σώμα; Να μην αναγνωρίζει τα προβλήματα των ζωντανών. Στον κόσμο των ζωντανών υπάρχει μια ακολουθία γέννησης, γάμου, θανάτου. Ανάμεσα σε αυτά τα γεγονότα, οι άνθρωποι προσαρμόζονται στη ζωή, γεννούν παιδιά (χωρίς να γνωρίζουν ποιον γέννησαν) κι έπειτα δέχονται την αναπόφευκτη ανάπτυξη των παιδιών κι εγγονιών τους και το δικό τους μαρασμό. Προχωρώντας σε αυτό τον τροχό της ζωής ένας άνθρωπος σταδιακά χάνει την ψυχή του, ανταλλάσοντάς τη με καθημερινούς πειρασμούς. Καταλήγει στο θάνατο και τη μοναξιά.

Εάν το άτομο έχει την ανάγκη να αλλάξει τη συμβατική και να τη χτίσει διαφορετικά, πιο συχνά κραυγάζει προς το Θεό, προσπαθώντας να αγγίξει τη Θεϊκή ψυχή. Αλλά οι συνηθισμένες προσευχές δε βοηθούν.

Πιστεύουμε ότι ο μοναδικός τρόπος είναι ο συλλογισμός, που περιλαμβάνει τους διαφορετικούς: ανθρώπους, θεούς, ζωντανούς, νεκρούς, αγγέλους, οντότητες που εκπροσωπούν το πλήρες σύνολο για την περιγραφή ολόκληρου του κόσμου.

Ερχόμενος σε επαφή με τη Θεϊκή ψυχή ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση της πατρίδας του. Έλκεται προς την Πηγή. Θεωρούμε την Κρήτη το προγονικό σπίτι του ανθρώπου. Πάνω από 5.000 χρόνια πριν ο άνθρωπος ήδη ζούσε σε έναν ολιστικό, αρμονικό κόσμο όπου οι θεοί, οι άνθρωποι, οι νεκροί, τα ζώα και τα φυτά συνυπήρχαν, ακούγοντας και κατανοώντας ο ένας τον άλλο. Στο βασίλειο δεν υπάρχει ανάγκη για διαταγές και περιορισμούς, όλοι ξέρουν τι χρειάζεται να ειπωθεί και να γίνει τώρα. Η γραμματοσύνη ο πολιτισμός και η φιλοσοφία της Κρήτης είναι τόσο αρχαίες ώστε για τον κόσμο μένει απλά να τις αναγνωρίσει. Η κουλτούρα της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ρωσίας και λοιπά, και της Ελλάδας ακόμα, είναι πολύ νεότερες από αυτή της Κρήτης. Η Κρητική γραφή παρείχε τη βάση για πολλά Ευρωπαϊκά αλφάβητα. Οι πιο κοντινοί στην Κρήτη, οι Έλληνες, περισσότερο από τους άλλους λαούς, κληρονόμησαν τα φιλοσοφικά θεμέλια και τον τρόπο ζωής των Κρητών.  Απομακρυνόμενος από την πηγή, ο Κρητικός πολιτισμός και η φιλοσοφία ξεκίνησαν να διαιρούνται σε μέρη, ανάλογα με την εθνικότητα, τη θρησκεία κλπ. Η Ελλάδα, με τη σειρά της, έδωσε το αλφάβητο και τη γραφή στη Ρωσία.

Κατά τον προηγούμενο αιώνα η Ευρώπη επέζησε πολλούς πολέμους και αναταράξεις. Όλες οι προσπάθειες για οικονομικές, πολιτικές συμφωνίες και συμμαχίες δεν οδηγούν σε σταθερότητα. Ο κόσμος πρέπει να αναγνωρίσει την Κρήτη σαν το προγονικό σπίτι του πολιτισμού και της φιλοσοφίας και να χτίσει μια σχέση μαζί της μεανθρωπιστική βάση. Το προαπαιτούμενο-οι ανοιχτές διαπραγματεύσεις και η απουσία μυστικών.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Ο ΛΟΓΟΣ ΚΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ Η’ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ

Όταν συναντάει κανείς τη λέξη Αθανασία συνειδητοποιεί ότι είναι κάτι πάνω στο οποίο μπορεί να συλλογιστεί, να φιλοσοφήσει και να δράσει, δηλαδή να κάνει. Και το να κάνει κανείς, τυχαίνει να μην είναι τόσο εύκολο.

Αν κοιτάξεις προσεκτικά μέσα στον άνθρωπο μπορείς να διακρίνεις τον Αθάνατο. Αυτός υπάρχει. Διακρίνεται από ορθές και στιγμιαίες πράξεις και συμπεριφορές. Ο άνθρωπος διαθέτει τον αθάνατο Λόγο. Ο λόγος είναι αθάνατος.

Όλες οι θρησκείες προέρχονται από μία πηγή. Αυτή η πηγή είναι ο Λόγος. Στο Χριστιανικό δόγμα ο Χριστός είναι ο Θεός του ζώντος Λόγου. Ο Λόγος είναι ζωντανός. Διαμέσω του λόγου ο Χριστός θεράπευε, αναίστεναι τους νεκρούς, ο λόγος του άγγιζε τα αυτιά όλων.

Ο Χριστιανισμός υπήρχε όσο ο Χριστός ήταν ζωντανός. Προσέλκυε όλους μέσω του Λόγου,  τον οποίο εκείνοι άκουγαν και πίστευαν. Με τη συνομιλία καθιστούσε τα πάντα γύρω του ζωντανά. Ο λόγος εισακούγονταν και γινόταν κατανοητός απο τα βασίλεια των ζώων και των φυτών.

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο καθ’εικόνα και ομοίωση Του. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι πρωταρχικά αθάνατος. Η ψυχή και το σώμα είναι οι σύνδεσμοι μιας αλυσίδας, η δυνατότητα της οποίας είναι η αθανασία. Και έτσι ήταν από την αρχή. Η αθανασία ανήκει στον ενσώματο άνθρωπο. Παραδείγματα αυτού αποτελούν τα σώματα της Θεομήτωρος και του Ιωάννη του Ευαγγελιστή, τα οποία εξαφανίστηκαν μετά το θανατό τους.

Αν ο λόγος είναι αθάνατος τότε κι ο άνθρωπος που κατέχει το λόγο είναι επίσης αθάνατος. Διαθέτοντας το λόγο ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την ομιλία. Είναι σημαντική η εξεύρεση της κατάλληλης λέξης στην επικοινωνία, στην κατάλληλη στιγμή- είναι ένα από τα καθοριστικά στοιχεία στη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου. Η φιλοσοφία χτίζει συνομιλία και συλλογισμό εκεί όπου δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς. Χτίζει μια γέφυρα ανάμεσα στον άνθρωπο και τον αόρατο κόσμο των όντων. Όταν επικοινωνούμε συλλογιζόμαστε αναζητώντας την ουσία των πραγμάτων, γνωρίζουμε ο ένας των άλλον και πασχίζουμε για συμφωνία, η οποία είναι πιο σημαντική από απλά μια προσωπική γνώμη. Η επικοινωνία είναι μια εργασία για την οποία η ψυχή μοχθεί επίσης. Ένα αστείο ειπωμένο την κατάλληλη στιγμή είναι σύντροφος του νέου ανθρώπου, της αθάνατης θεϊκής ψυχής.

Η Πυθαγόρεια σχολή μας έχει μία θεϊκή ψυχή, η οποία αποσκοπεί στην αθανασία του σώματος και χτίζεται συλλογικά.

Μία πνευματική συνείδηση εμφανίζεται στον άνθρωπο και τον βοηθά να περάσει στην απέναντι όχθη ενσώματος, δηλαδή να περάσει ένα δεύτερο θάνατο διαφορετικό απο τον συμβατικό ανθρώπινο θάνατο. Σε μια δεδομένη κατάσταση εμφανίζεται η οπτική της επιλογής, όπου ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα, επιλύοντας την κατάσταση, να επιβιώσει από την κόλαση και να περάσει έναν αληθινό δεύτερο θάνατο- έναν θάνατο που στρέφει το χρόνο της ζωής προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς την κατασκευή του αθάνατου ανθρώπου.

Επιστρέφουμε πίσω στην πρωταρχική μας εικόνα. Αναγνωρίζοντας το Θεό στον καθένα από εμάς εμείς, με την ομιλία και το συλλογισμό, χτίζουμε ένα νέο κόσμο- ένα μέρος όπου η γραμματικότητα και η συμπεριφορά είναι  δυνατά, όπου όλα είναι διασυνδεδεμένα- πράγματα, πράξεις, σημάδια και η σημασία τους. Σε αυτό το έργο, το η ευθυμία και τα αστεία μπορούν να βοηθήσουν. Μόνο με την αναλαφρότητα της ευθυμίας είναι δυνατό να δει κανείς και να βρει έξοδο από τη δεδομένη κατάσταση.

Το Θέατρο της Ζωής-Μυστήριο (Θνητά και Αθάνατα σενάρια)

Στο μονοπάτι της ζωής μισοστρατίς φθασμένος,

 μέσα σε δάσος σκοτεινό ευρέθηκα παντέρμος

(Δάντης Θεία Κωμωδία)

 Εμείς, οι οκτώ, στην παρούσα στιγμή, αποτελούμε τους συνοριοφύλακες, οι οποίοι στέκονται στο σύνορο μεταξύ ζωής και θανάτου. Συνέβη λόγω του γεγονότος ότι είμαστε μαζί. Όλοι μας ήρθαμε αντιμέτωποι με την επιλογή- να συνεχίσουμε στο θνητό σενάριο σύμφωνα με το οποίο εμείς, όπως κι  ο Δάντης, είμαστε προορισμένοι για ένα βέβαιο θάνατο ή να το τερματίσουμε.

Όλοι μας είμαστε όντα εάχρονα όντα και παίζουμε ρόλους με τα ονόματα Κατερίνα, Άννα, Άλλα, Ελένη, Ραχήλ, Μάρεκ, Γεννάδιος, Τατιάνα.

Μετά τη συνάντησή μας στη Σχολή του Πυθαγόρα, αρχίσαμε να θυμόμαστε τον λόγο για τον οποίο ενσαρκωθήκαμε. Καταλήξαμε στο ότι συναντηθήκαμε για ένα σκοπό τόσο απέραντο κι απίθανο, ο οποίος ωστόσο μπορεί να διατυπωθεί πολύ απλά- την υπέρβαση του θανάτου.

Για αρχή, ας αναλογιστούμε τρία αίτια θανάτου της ανθρωπότητας.

1. Τη γνώση του γεγονότος του θανάτου και την προσδοκία του.

2. Την υπερβάλλουσα βαρύτητα, η οποία προέρχεται από μια αίσθηση σημαντικότητας κι έλλειψη ευθυμίας.

3. Οι τεχνητές σχέσεις, όπως είναι παρουσιασμένες από την αποκαλούμενη ανθρωπιστική ψυχολογία.  Οι μάσκες.

Είναι ατυχές ότι κάποτε ο άνθρωπος συναίνεσε στο θάνατο.

Ας φανταστούμε μια εικόνα στην οποία ο άνθρωπος δε γνωρίζει για το θάνατο. Προσεγγίζοντας την ωριμότητα παραμένει σε αυτή την ηλικία. Είναι κάτι τέτοιο πιθανό;

Είναι δύσκολο να φανταστούμε πώς πρέπει να είναι ο άνθρωπος, τη συμπεριφορά του και τις πράξεις του. Όμως κατ’ελάχιστον γνωρίζουμε πώς δεν πρέπει να είναι. Και αυτό είναι ήδη κάτι.

Ο συλλογισμός μας  πάνω στο πώς να αλλάξουμε το πλαίσιο ιδεών του θνητού ανθρώπου σε εκείνο του αθάνατου ανθρώπου, μας οδήγησε στην κατανόηση ότι είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε τον κόσμο, χτίζοντας έναν τρόπο ζωής στον οποίο ο θάνατος είναι αδιάκοπα απών. Είναι αδύνατο να κάνουμε κάτι για να χαλαρώσουμε. Καθημερινά περνάμε εξετάσεις αθανασίας. Είμαστε σίγουροι ότι οι απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις είναι κρυμμένες μέσα μας.

Επιλέγουμε το παίχνίδι των αθανάτων κι αυτό είναι η μεταμόρφωση των καθημερινών συνηθειών- το Μυστήριο της καθημερινής ζωής, το οποίο είναι αδύνατο χωρίς το Θέατρο.

Το Θέατρο στην πιο υψηλή του μορφή είναι Μυστήριο. Είναι η δραστηριότητα της δημιουργίας του κόσμου του αθάνατου ανθρώπου. Σε αυτόν τον κόσμο είναι δυνατό να σταματήσει ο χρόνος, να αντιστραφεί, εν ολίγοις να δημιουργηθεί άχρονο πεδίο,  στο οποίο οι άνθρωποι  γνωρίζονται. Κατά βάθος, μπορούν να περάσουν στην απέναντι όχθη χωρίς να εγκαταλείψουν το φυσικό σώμα.

Έχουμε γράψει αρκετά κριτήρια θεάτρου.

Το Θέατρο είναι μια ατρόμητη είσοδος στην κατάσταση και κάτι παραπάνω-μια έρευνα και δημιουργία έντασης για το σκοπό της επίλυσης της ίδιας της κατάστασης.

Το Θέατρο είναι ο αυθορμητισμός και η άνεση στην εναλλαγή ρόλων, ανάλογα με τις κατάστασεις. Πλέον λέμε, ότι το πραγματικό όνομα ενός ανθρώπου δεν είναι αυτό που του δίνεται στη γέννησή του, αλλά εκείνο που αντιστοιχεί σε μια δεδομένη κατάσταση. Τα ονόματα, όπως και οι ρόλοι, δεν υπερβαίνουν το χρόνο ζωής τους. Είναι όπως μια φούγκα- η δεύτερη φωνή εισέρχεται σε συγκεκριμένο χρόνο, η τρίτη,…η έβδομη. Το Θέατρο είναι η παραβίαση της αλληλουχίας των καθημερινών συνηθειών από μη-συνηθισμένες κινήσεις και πράξεις, που ξεπερνούν τις κοινωνικές επιταγές.

Επιμένουμε ότι η μοναδική μας δραστηριότητα είναι αυτή της αναγνώρισης και δημιουργίας του ανθρώπινου όντος. Γράφουμε ένα σενάριο με εμάς, στο οποίο ο θάνατος είναι απών. Εξάλλου, να συμβεί κάτι τέτοιο σε μια ανθρώπινη ζωή είναι αδύνατο.

Έτσι, αφαιρούμε το τέταρτο αίτιο θανάτου-την έλλειψη συνειδητής δραστηριότητας.

Είμαστε οι τελευταίοι

 Οι άνθρωποι με τη συμπεριφορά τους οδήγησαν τους εαυτούς τους σε μη-ανθρωπιστικές σχέσεις. Η δραστηριότητα, η οποία κατέστρεψε τους θεούς, οδήγησε στη μοναχικότητα του ανθρώπου και στην ανεξαρτησία του, όπως ένα παιδί, που μένει μόνο, ένα βήμα πριν την αυτοκαταστροφή. Με αυτή την έννοια, λέμε ότι είμαστε οι τελευταίοι.

Μαζί με τον κόσμο φτάσαμε στο τέρμα της εξέλιξής του. Μαζί με τον κόσμο φτάσαμε σε αυτό το κρίσιμο σημείο, συγκεντρώνοντας μια κρίσιμη μάζα λαθών.

Πιστεύουμε ότι δεν είμαστε μόνοι στην αντιμετώπιση ενός θέματος που στην πραγματικότητα έχει μόνο μια απάντηση: την ενσώματη αθανασία. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος χρειάζεται να αλλάξει με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνει δυνατή η εμφάνιση του Αθάνατου Ανθρώπου. Και αντίστοιχα, ο άνθρωπος χρειάζεται να αλλάξει τόσο, ώστε να χτίσει αυτόν τον κόσμο.

Η Κρήτη είναι ένας  τόπος που κρατάει τη μνήμη ενός ενοποιημένου κόσμου. Η πνοή αυτού του κόσμου βρίσκεται ακόμα εδώ.

Ακούγοντας κανείς τις ιστορίες των γερόντων για το Δία,  ο οποίος επισκέπτεται συχνά τα γειτονικά χωριά, κατανοεί ότι δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού ο τρόπος ζωής ανταποκρίνεται στον τρόπο σκέψης και ό,τι λέγεται συμπίπτει με ό,τι γίνεται.

Η διατήρηση της Κρήτης ως είναι: οι θεοί μας άφησαν μια ευκαιρία- την πιθανότητα να χτίσουμε έναν ενοποιημένο κόσμο στον τόπο που κάποτε υπήρξε. Αυτό είναι μια πολύ γενναιόδωρη βοήθεια κι ένα γενναιόδωρο δώρο. Μας δίδεται τώρα, στο χρόνο που λήγει η συμφωνία εξάρτησης της Κρήτης από την Ελλάδα. Και αυτό είναι ένα ακόμα θέμα του Συμποσίου- η Κρήτη σαν τόπος που μας δίδεται για να χτίσουμε το Βασίλειο του Αθάνατου Ανθρώπου.

Ό,τι ειπώθηκε στις παραπάνω ομιλίες, ό,τι γίνεται από τη Σχολή του Πυθαγόρα και τους μαθητές της, δηλαδή από εσάς, αγαπητοί συμμετέχοντες του Συμποσίου, ό,τι μας έφερε μαζί και μας λέει ότι μπορούμε να σταματήσουμε να είμαστε οι “τελευταίοι” στη θλιβερή ιστορία του Homo sapiens, και να επιλέξουμε να είμαστε οι πρώτοι σε μια εντελώς διαφορετική ιστορία.

Οι πρώτοι στην ιστορία του Ανθρώπου, για τους οποίους η Αθανασία δεν είναι μια τρομακτική πολυτέλεια αλλά ένας τρόπος ζωής, μια αναγκαιότητα άξια της δραστηριότητας αυτού του Ανθρώπου. Το μόνο που μένει είναι να κάνουμε αυτή την επιλογή.