Π Ι Φ Ε Α Α

Η εμφάνιση της έννοιας του Ανθρώπου ως Δημιουργού

Εισαγωγή

Στις προηγούμενες διαλέξεις τέθηκαν σε εμάς πολλές ερωτήσεις σχετικά με την εφαρμογή της Πυθαγόρειας Αριθμητικής. Πράγματι, γιατί θα πρέπει να γνωρίζω τους κανόνες κατασκευής των κόσμων, όταν, για παράδειγμα, η οικογένεια μου διαλύθηκε, δεν έχω καμία ελπίδα για το μέλλον, κι η χώρα μου βρίσκεται σε βαθιά κρίση;

Σε όποια κλίμακα κι αν εξετάσουμε τον άνθρωπο, είτε ως μεμονωμένο ον, είτε ως μέλος της οικογένειας, είτε ως πολίτη μιας χώρας, αυτός αποτελεί μέρος του κόσμου και, την ίδια στιγμή, είναι σε θέση να δημιουργεί το δικό του κόσμο, συχνά βασισμένος σε παρανοήσεις ή παρασυρόμενος από προσωπικούς στόχους. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα κατασκευής κόσμων, οι οποίοι, μιλώντας γενικά, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν παρά μόνο προσωρινά κι εξαφανίζονται, λόγω της ασυμφωνίας τους με τα κριτήρια που παράγουν την ολότητα. Η φιλοσοφία του Πυθαγόρα αποτελεί μια ολιστική άποψη για τον κόσμο, τη ζωή και τη δραστηριότητα του ανθρώπου στη Γη. Ως εκ τούτου, εξετάζει οποιοδήποτε ζήτημα, όπως, για παράδειγμα, την εξήγηση των αποτελεσμάτων ή των αιτιών κάποιων γεγονότων, μόνο στα πλαίσια του συνόλου, μαζί με άλλα επιμέρους ερωτήματα.

Για παράδειγμα, η εξόρυξη του φυσικού αερίου για να ικανοποιηθεί το χρέος της Ελλάδας είναι μια αποσπασματική ιδέα που προέκυψε από άμεσες και βραχυπρόθεσμες εκτιμήσεις. Προφανώς, μια τέτοια ιδέα μπορούσε να εμφανιστεί μόνο στα πλαίσια συγκεκριμένων κύκλων, όπου τα πολιτικά συμφέροντα υπερισχύουν της ανάγκης για την αντιμετώπιση άλλων, εξίσου σημαντικών θεμάτων. Η υποθαλάσσια γεώτρηση σε σεισμογενή ζώνη κεκλιμένων τεκτονικών πλακών αναπόφευκτα οδηγεί σε ατυχήματα και την μόλυνση του φυσικού περιβάλλοντος. Η προσέλκυση ξένων εταιρειών ανταποκρίνεται στην ικανοποίηση εξωτερικών ιδιωτικών συμφερόντων, και, ούτε στο ελάχιστο, των ελληνικών. Ως αποτέλεσμα, τα όποια οικονομικά οφέλη, είτε θα διαρρεύσουν στο εξωτερικό, είτε θα κλαπούν στο εσωτερικό, ή και τα δύο, και, βέβαια, η φύση της Κρήτης  θα καταστραφεί. Αυτή η κατάσταση μοιάζει με έναν οικοδόμο, ο οποίος γκρεμίζει μέρος του σπιτιού του- για παράδειγμα, την κρεβατοκάμαρα- προκειμένου να χτίσει μια αποθήκη.

Πώς προσεγγίζει αυτό το ζήτημα η φιλοσοφία; Υπάρχει το ερώτημα της παραγωγής ενέργειας στην κλίμακα της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Εάν το ενεργειακό σύστημα είναι κατασκευασμένο συνολικά, τότε η βιομηχανία, η οποία θεμελιώνεται στη βάση του, και, συνεπειακά, η οικονομία, θα είναι αποτελεσματικές, εφόσον η ενέργεια αποτελεί τη βάση της οικονομίας.

Σήμερα, δύο είδη ενέργειας είναι γνωστά στη Γη -η ηλιακή και η πυρηνική. Όλοι οι υπόλοιποι τύποι παραγωγής ενέργειας με χρήση φυσικού αερίου, πετρελαίου, άνθρακα, αιολικής ή ηλιακής ενέργειας  κλπ,  ουσιαστικά, μετατρέπουν την ηλιακή.

Αν θέλουμε να αποκτήσουμε τη συνολική εικόνα του ενεργειακού συστήματος, οφείλουμε να εξετάσουμε, όχι μόνο τον τρόπο παραγωγής της, ο οποίος μπορεί να είναι καλύτερος ή χειρότερος ανάλογα με τη χρησιμοποιούμενη τεχνολογία, αλλά και όλους τους τρόπους κατανάλωσης, τις τεχνολογίες διαχείρισης αποβλήτων και τις δυνατότητες απόδοσης αυτού καθ’ αυτού του ενεργειακού συστήματος εξ’ αρχής. Είναι αναγκαίο να συνυπολογιστούν, όχι μόνον το ισοζύγιο του κόστους εξόρυξης καυσίμων και των κερδών από την πώλησή τους, αλλά και οι συνέπειες για το περιβάλλον. Αυτό δεν είναι δύσκολο να γίνει, εφόσον είναι γνωστό ότι η πυκνότητα της ηλιακής ακτινοβολίας στην επιφάνεια της Γης είναι περίπου 200 W/m ² , και η αποθηκευμένη ενέργεια σε ένα και μόνο μόριο ορυκτών καυσίμων, είναι μερικά electronVolt. Είναι επίσης εύκολο να υπολογίσει πόση ενέργεια χρειάζεται για να την εξόρυξη, τη μεταφορά, τις απώλειες κατά την επεξεργασία και τη μεταφορά του τελικού προϊόντος και τη διαχείριση των αποβλήτων.

Σχετικοί υπολογισμοί έχουν δείξει ότι ακόμα και με τη βέλτιστη μέθοδο παραγωγής ενέργειας από ορυκτά καύσιμα και την πιο έξυπνη και προσεκτική χρήση της, η ενέργεια που προκύπτει δεν είναι αρκετή για την διαχείριση των αποβλήτων. Δηλαδή, τα απόβλητα της δραστηριότητας του ανθρώπου οφείλει να τα επεξεργαστεί η φύση. Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, αυτή αντεπεξήλθε με επιτυχία σε αυτή τη δοκιμασία. Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, η ταχεία αύξηση του πληθυσμού και η τεράστια ανάπτυξη της οικονομίας οδήγησαν στην αδυναμία της φύσης να επεξεργάζεται τα απόβλητα. Ως αποτέλεσμα αυτά συσσωρεύονται επιβαρύνοντας το περιβάλλον και προκαλώντας σε αυτό αμετάκλητες αλλαγές. Επιπλέον, η έλλειψη χρημάτων και η αργή ανάπτυξη των τεχνολογιών διαχείρισης αποβλήτων είναι απόρροια της ανεπάρκειας της ίδιας της ενέργειας εξ’ αρχής.

Το παράδειγμα αυτό δείχνει ότι η κατασκευή ενός ολοκληρωμένου συστήματος εκφράζει σχέσεις που είναι ανάλογες με τις σχέσεις των ψηφίων στην τετράδα. Για παράδειγμα, το ζεύγος των τρόπων παραγωγής και κατανάλωσης ενέργειας είναι κάθετο στα ζητήματα της διαχείρισης αποβλήτων κι αυτή καθ’ αυτή την ιδεολογία στην οποία βασίζεται το ενεργειακό σύστημα. Δηλαδή τις πολύπλοκες επιστημονικές ιδέες, τις νομικές κι οικονομικές σχέσεις και την  ηθική.

Θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι μπορούμε να εφεύρουμε μια νέα τεχνολογία που θα μπορεί να επιλύσει όλα τα υπάρχοντα προβλήματα της σύγχρονης οικονομίας. Οι κόσμοι αλλάζουν μόνον ολόκληροι! Για να αλλάξει η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, πρέπει, κατ’ αρχήν, να αλλάξει ο τρόπος  διαχείρισης του ενεργειακού ζητήματος συνολικά. Για παράδειγμα, κατά τον τελευταίο αιώνα ανακαλύφθηκε ένας νέος τρόπος παραγωγής ενέργειας -η πυρηνική, η οποία παρουσιάζει 250 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη ενεργειακή πυκνότητα από την ηλιακή. Αυτό σημαίνει ότι η πυρηνική ενέργεια είναι υπέρ-επαρκής και για την ανάπτυξη της οικονομίας και για τη διαχείριση των αποβλήτων από την εκμετάλλευσή της.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να εισάγουμε την πυρηνική ενέργεια στο υπάρχον σύστημα, εφόσον μια νέα μέθοδος παραγωγής ενέργειας θέτει τους δικούς της τρόπους κατανάλωσης, έχει διαφορετικά κριτήρια ασφάλειας, διαφορετικές μεθόδους επεξεργασίας αποβλήτων και διαφορετικές απαιτήσεις σε σχέση με την οργάνωση της οικονομίας και της πολιτικής. Επιπλέον, η πυρηνική ενέργεια απαιτεί διαφορετικό επίπεδο κατάρτισης και δεξιοτήτων από όλους τους εμπλεκόμενους σε αυτό το σύστημα.

Το παραπάνω παράδειγμα παρουσιάζει ενδιαφέρον, εφόσον επιτρέπει τη μετάβαση στην επόμενη κατηγορία της Αριθμητικής .

Ας εξετάσουμε την έννοια του «ατόμου». Αυτό είναι αδιαίρετο, δηλαδή, αποτελεί παράδειγμα του κόσμου της τριάδας. Σε κάθε μηχανική επίδραση και σε όλες τις χημικές αντιδράσεις, το άτομο μπορεί να παραμορφωθεί, ανάλογα με την τριάδα στην αλληλεπίδραση, διατηρώντας ταυτόχρονα την ακεραιότητά του. Κατά την πυρηνική αντίδραση, τα άτομα καταστρέφονται, δημιουργώντας νέα χημικά στοιχεία με νέα άτομα. Ο κόσμος, που υπάρχει αυτή η δυνατότητα, δεν μπορεί να περιγραφεί ούτε από την τριάδα, ούτε από την τετράδα. Πρόκειται για την εκδήλωση μιας νέας κατηγορίας, στην οποία η δύναμη της αλληλεπίδρασης υπερβαίνει την δυνατότητα διατήρησης της ακεραιότητας κι οδηγεί στη διαίρεση του όλου σε τεμάχια. Έτσι, σε αυτό το σημείο, μπορούμε να μεταβούμε στην περιγραφή του κόσμου 5-2.

Μια παραβολή για την πεντάδα

Η κατηγορία της αλληλεπίδρασης εισήχθη για πρώτη φορά στην ποσότητα “τρία”. Η απαίτηση για κατηγορική συμπύκνωση υποδεικνύει ότι η τριάδα σημαίνει μόνο το γεγονός της αλληλεπίδρασης, το  οποίο εκδηλώνεται με ελάχιστο τρόπο. Η εξέλιξη της αλληλεπίδρασης στα πλαίσια της τριάδας επιτρέπει την παραμόρφωση των συνόρων του μηδέν και του ένα, η οποία εκτείνεται στα περίχωρα της τελείας, αλλά δεν επιτρέπει την παραβίαση της συνέχειας των συνόρων των συμβόλων των αλληλεπιδρώντων. Δηλαδή, η αλληλεπίδραση στην τριάδα φέρει κατηγορικά τα χαρακτηριστικά του ολόκληρου. Η θεμελιώδης ιδέα της τριάδας είναι η ακεραιότητα, η ενότητα των τριών στην αλληλεπίδραση.

Στην τετράδα, κατά την κατασκευή της κατηγορίας της οργανικότητας, αποκτήσαμε τη νέα ποιότητα- το χωρισμό, την αυτονομία, χάρη στην επανάληψη κι όχι τη διαίρεση. Το καινούργιο ψηφίο των “δύο τελειών” σημαίνει τη ρήξη, η οποία επιτρέπει τη διάκριση μεταξύ τους. Η επανάληψη της αλληλεπίδρασης γεννά την νέα κατηγορία, χωρίς να καταστρέφει την ακεραιότητα των αρχικών ψηφίων μηδέν και ένα, διαφυλάττοντας τη συνέχεια των συνόρων και την ελαχιστότητα του φαινομένου. Η επανάληψη γεννά τη νέα κατηγορία της σχέσης των αλληλεπιδράσεων.

Στην τετράδα, η εξέλιξη της έννοιας της ποσότητας  οδήγησε στην έννοια του λογαριασμού και της ακολουθίας. Αν ο συλλογισμός συνεχιστεί προς την κατεύθυνση της περεταίρω εξέλιξης της ποσότητας, εμφανίζονται νέοι τρόποι διαίρεσης της κατηγορίας σε ποιότητες. Πλέον, εξαντλήσαμε τις δυνατότητες διάκρισης της κατηγορίας σε ψηφία χωρίς διασταυρώσεις. Υπό αυτή την έννοια, ολοκληρώσαμε την περιγραφή του διαστήματος του διαχωρισμού ως τη δυνατότητα ξεχωριστής, ανεξάρτητης ύπαρξης των κατηγοριών. Το επόμενο βήμα του συλλογισμού συνίσταται στην παραβίαση αυτής καθ’ αυτής της αρχής η οποία εξασφαλίζει την ακεραιότητα των ίδιων των ψηφίων, των συνόρων του διαχωρισμού των εννοιών.

Ας σημειώσουμε ότι κάθε βήμα του συλλογισμού μειώνει το διαχωρισμό των εννοιών. Αυτό εκφράζεται με τον περιορισμό του ένα στην τριάδα στο ένα άκρο, και στην τετράδα σε δύο άκρα. Αυτό καθ’ αυτό το ένα φέρει την ποιότητα του λογαριασμού, προσανατολισμένου στην αύξηση της ποσότητας και τη μετάβαση από τη μία ακέραιη ποσότητα στην άλλη. Η πιθανότητα του περιορισμού του ένα ολοκληρώνεται στην τετράδα. Ο επόμενος λογαριασμός σημαίνει την ανάγκη της διαίρεσης του ένα.

Ας εξετάσουμε την αλληλεπίδραση η οποία είναι τόσο ισχυρή, ώστε οδηγεί στη ρήξη των συνόρων των αλληλεπιδρώντων μηδέν και ένα. Ας ονομάσουμε τη νέα αλληλεπίδραση  ισχυρή και την τριαδική, η οποία οδηγεί μόνον στην παραμόρφωση, ως ασθενή. Αυτό απεικονίζεται αντιπροσωπευτικά στο παρακάτω σχήμα. Η τριαδική αλληλεπίδραση θυμίζει την πίεση του ένα στο μηδέν, η οποία οδηγεί στην παραμόρφωση του μηδέν ή την κύρτωση του ένα. H νέα αλληλεπίδραση μοιάζει με το τεμαχισμό του μηδέν από το ένα κι έχει σαν αποτέλεσμα τη ρήξη των συνόρων και του μηδέν και του ένα.

Οι τόποι της αλληλεπίδρασης γίνονται τόποι της ρήξης και, αν στην τριάδα η αλληλεπίδραση σημαίνει την εμφάνιση της κοινής τελείας, στην ισχυρή αλληλεπίδραση κατασκευάζει δύο ρήξεις, δύο κενά στις τελείες, όπου το ένα και το μηδέν διασταυρώνονται.

Τα δύο κενά καταστρέφουν την ακεραιότητα των αρχικών συμβόλων του διαστήματος. Στις τελείες της ρήξης των συνόρων του μηδέν και του ένα, εξαφανίστηκε η διάκριση σε  κυκλικό – γραμμικό, εδώ αυτές οι έννοιες δεν διακρίνονται πια.

Τα δύο κενά, αφενός τεμαχίζουν το μηδέν και το ένα σε τμήματα, και αφετέρου συνδέουν τις έννοιες οι οποίες, έως τώρα, διαχωρίζονταν από το μηδέν και το ένα. Μπορούμε να πούμε ότι η ισχυρή αλληλεπίδραση είναι η απόλυτη νίκη επί του αρχικού διαχωρισμού, σε διάκριση από τη τριάδα η οποία αποτέλεσε το πρώτο συμβάν της καταστροφής του διαχωρισμού τοπικά.

Τα δύο κενά φέρουν εσωτερικά την ποιότητα της σύνδεσης των πάντων που πριν ήταν διαχωρισμένα. Για πρώτη φορά, στον κόσμο της αλληλεπίδρασης εμφανίζεται η κατηγορία η οποία εκφράζει το Ανέκφραστο Όλο, προ του διαχωρισμού, πριν την εμφάνιση των αριθμητικών κόσμων. Τα δύο κατασκευασμένα κενά έχουν ίση ισχύ με το κενό πριν από τον κόσμο μηδέν ένα, με το Ανέκφραστο Όλο, με το ανέκφραστο Μεγάλο Ψηφίο.

Το μηδέν τεμαχίζεται στη μέση και η ευθεία σε τρία τμήματα.Ας εξετάσουμε τι συμβαίνει στα σύνορα των αλληλεπιδρώντων συμβόλων κατά την ισχυρή αλληλεπίδραση.

Τα τεμάχια του μηδέν αποτελούν ένα ζεύγος και συνδέονται μεταξύ τους λόγω της γνώσης ότι ανήκουν στο μηδέν. Το ένα, διαιρώντας τα μισά σε αριστερό και δεξιό, δεν τα διαχωρίζει πλέον. Κι έτσι, μπορούμε να τα λογαριάσουμε και να αποκτήσουμε τη νέα ποσότητα-  δύο.

Το Δύο αφορά σε δύο μισά. Η δυάδα σημαίνει το ζεύγος των συνδεδεμένων εννοιών, οι οποίες  αποτελούσαν ένα ολόκληρο, χώρισαν και, όντας χωρισμένες, προορίζονται για τη συνάντησή τους.

Η ισχυρή αλληλεπίδραση συνδέει όλες τις έννοιες ανά ζεύγη και διακρίνει τα ζεύγη μεταξύ τους.

Το Ήμισυ είναι η νέα κατηγορία, η οποία σημαίνει δύο έννοιες συνδεδεμένες σε ζεύγος.

Τα δύο μισά του μηδέν διατηρούν τη μνήμη του ολόκληρου, αλλά δε φέρουν όλες τις ιδιότητές του. Όπως και πριν, παρουσιάζουν καμπυλότητα και, κατά μήκος των συνόρων, διαχωρίζουν το εσωτερικό από το εξωτερικό. Εντούτοις, δεν είναι κλειστά, είναι ανισότροπα και διακρίνονται σε δεξιό και αριστερό. Πλέον, τα μισά του μηδέν φέρουν ποιότητες του ένα. Για πρώτη φορά, είναι δυνατή η διασταύρωση των εννοιών που ήταν διαχωρισμένες στο διάστημα.

Για παράδειγμα, ο άντρας και η γυναίκα είναι δύο μισά, τα οποία διακρίνονται μεταξύ τους υπό μία παράμετρο, και συμπίπτουν στις υπόλοιπες. Αυτοί διασταυρώνονται, όντας διαφορετικοί.

Τα δύο μισά του μηδέν και τα τρία τμήματα του ένα από κοινού εκφράζουν  την ποσότητα πέντε. Το ένα πέμπτο σημαίνει ένα από πέντε τεμάχια, που προέκυψαν από την ισχυρή αλληλεπίδραση. Το 1/5 δεν εκφράζει κάποιου είδους ποιότητα και δεν είναι ψηφίο, εφόσον σε κάθε ένα από τα τεμάχια διασταυρώνονται οι ποιότητες των ψηφίων μηδέν και ένα.

H εμφάνιση της έννοιας της διασταύρωσης, μας φέρνει αντιμέτωπους με το πρόβλημα της μέτρησης των ψηφίων που περιγράφουν την κατηγορία της ισχυρής αλληλεπίδρασης. Με βάση την προηγούμενη λογική, προκειμένου να καθορίσουμε την ποσότητα, ήταν αναγκαίο να  εισάγουμε έναν τρόπο διάκρισης του Μεγάλου Ψηφίου σε μια ομάδα ψηφίων, τα οποία εμφάνιζαν τέτοια διαφορά μεταξύ τους, ώστε δεν επέτρεπαν την διασταύρωσή τους. Η ισχυρή αλληλεπίδραση, ουσιαστικά,  σημαίνει τη  διασταύρωση των εννοιών, η οποία πλέον δεν επιτρέπει την εξέταση των ψηφίων χωριστά το ένα από το άλλο.

Η έννοια της ποσότητας εδώ, εκφράζεται με δύο διαφορετικές ποσότητες – δύο και πέντε. Από την σκοπιά των κατασκευασμένων κενών, αυτά εκδηλώνονται σε ποσότητα δύο. Από τη σκοπιά του συνόλου των τεμαχίων που προκύπτουν από την αλληλεπίδραση, αυτά εκδηλώνονται σε ποσότητα πέντε.

Ο συλλογισμός αυτός δεν επιτρέπει τη χρήση των παλιών τρόπων για τη μετάβαση στη νέα κατηγορία. Δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε την πεντάδα με τον ίδιο τρόπο όπως την τετράδα, απλώς προσθέτοντας ένα νέο  ψηφίο. Για πρώτη φορά, η κατηγορική διαφορά παραβιάζεται — η πεντάδα και η δυάδα  εκφράζουν από κοινού μία ποιότητα, μία κατηγορία – την ισχυρή αλληλεπίδραση. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε το Ζεύγος ως κατηγορία- και είναι το ζεύγος 5-2.

Η σύγχρονη απεικόνιση των ψηφίων πέντε και δύο προέρχεται από την εικόνα της  ισχυρής αλληλεπίδρασης, όπου τα μισά του μηδέν απομακρύνθηκαν και  προσκολλήθηκαν σε κάποια τμήματα του ένα.

Το 5-2 είναι ένας αριθμός ο οποίος επιδεικνύει τη νέα κατηγορία της αλληλεπίδρασης των ψηφίων 5 και 2. Το ψηφίο δύο σε αυτό τον αριθμό φέρει την ποιότητα της σύνδεσης σε ζεύγος, την ποιότητα της ίδιας της διασταύρωσης. Το πέντε διακρίνει το όλο σε τμήματα κι απαριθμεί όλα τα πιθανά ζεύγη των διασταυρώσεων.

Το δύο εμφανίζεται στο κενό, στην απουσία, στη ρήξη. Το 5-2 εισήγαγε μια νέα ποιότητα – την παρουσία και την απουσία. Η δυάδα δεν είναι ποσότητα, εφόσον δεν μπορούμε να λογαριάσουμε την απουσία, και η πεντάδα δεν λογαριάζει τις ποιότητες, εφόσον δεν μπορεί να διακρίνει μεταξύ τους έτσι ώστε να τις εξετάσει ξεχωριστά. Με την εμφάνιση του 5-2, η δυάδα καταλαμβάνει την περιοχή του αοράτου. Από την σκοπιά της εκδήλωσης του ψηφίου, η δυάδα δεν υπάρχει. Η πεντάδα υπάρχει ως τα δύο μισά του μηδέν και τα τρία τμήματα του ένα.

Έτσι εμφανίστηκαν τα ζευγάρια: ορατό — αόρατο, υπαρκτό – ανύπαρκτο, ολόκληρο – τμήμα.

Η εμφάνιση του ζεύγους, δηλαδή της  σύνδεσης, της διασταύρωσης, είναι δυνατή υπό κάποια παράμετρο. Συνεπώς, οι υπόλοιπες παράμετροι δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν. Για παράδειγμα, στο ζεύγος ολόκληρο — τεμάχιο,  σε καμία περίπτωση δεν εκφράζεται η σχέση ορατού και αόρατου.

Από την άλλη πλευρά, το ζεύγος μπορεί να είναι μόνο ζεύγος ψηφίων. Το πέντε μπορεί να είναι μόνο ποσότητα αριθμών-   σχέσεων μεταξύ των  ψηφίων. Έτσι, αν μιλάμε για τη δυάδα, εννοούμε δύο ψηφία, ενώ η πεντάδα αφορά μόνο σε πέντε αριθμούς.

Στη σειρά των αριθμών, η δυάδα βρίσκεται πριν από την τριάδα, η οποία είναι ο πρώτος αριθμός, δηλαδή η δυάδα δεν είναι αριθμός. Η πεντάδα βρίσκεται τόσο μακρυά από το  01, ώστε η κατηγορία των ψηφίων  μπορεί να εκφραστεί μόνον ποσοτικά. Η δυάδα υπάρχει μόνο σε συνδυασμό με το πέντε. Σε σχέση με την κατηγορία των αριθμών, το πέντε είναι πλεοναστικό και η δυάδα ελλειμματική.

Μπορούμε να πούμε ότι καθώς προσεγγίζουμε την πεντάδα, εμφανίζεται η έννοια της χαλάρωσης της κατηγορίας του ψηφίου μέχρι το βαθμό της περίσσειας. Αντίστοιχα, ο συλλογισμός μπορεί να κινηθεί προς την πλευρά της συμπίεσης, της μείωσης της ποσότητας προς την κατεύθυνση της δυάδας. Δηλαδή, ο συλλογισμός για την ισχυρή αλληλεπίδραση συμβαίνει ακριβώς προς δύο κατευθύνσεις.

Η διαφορά μεταξύ των δύο τελείων στην τετράδα και της έννοιας του ζεύγους

Ποια η διαφορά μεταξύ των δύο τελειών στην τετράδα και του ζεύγους, το οποίο εμφανίστηκε στον κόσμο 5-2;

Στην τετράδα, οι δυο τελείες δεν αποτελούν ζεύγος, γιατί είναι όμοιες, πρόκειται για δύο απόλυτα ίδιες τελείες αλληλεπίδρασης. Οι “δύο τελείες” είναι ένα από τα τέσσερα ψηφία στην ομάδα η  οποία περιγράφει την τετράδα. Μεταξύ αυτού και οποιουδήποτε άλλου τετραδικού ψηφίου μπορούν να εντοπιστούν ομοιότητες και διαφορές- όλα τα ψηφία διαθέτουν ίσα δικαιώματα.

Στον κόσμο 5.2, το ζεύγος περιλαμβάνει και το πέντε και το δύο, τα οποία διαφέρουν ποσοτικά κι εκφράζουν διαφορετικές πλευρές της ποιότητας της ισχυρής αλληλεπίδρασης. Δηλαδή, το  ζεύγος αποτελείται από τις δύο ρήξεις και τα πέντε τεμάχια του μηδέν και του ένα. Οι διαφορές μεταξύ του πέντε και του δύο είναι απόλυτες: οι δύο κενά είναι αόρατα, ενώ τα τεμάχια είναι ορατά, τα πρώτα δεν υπάρχουν, ενώ τα δεύτερα υπάρχουν. Ωστόσο, τόσο τα δύο κενά, όσο και τα τμήματα των συνόρων, εμπεριέχουν την ποιότητα του ζεύγους, εφόσον οι ρήξεις είναι δύο,  και τα τεμάχια προέρχονται από το μηδέν και το ένα. Δηλαδή, το ζεύγος κατασκευάζει τα μισά τα οποία φέρουν εσωτερική “ζευγαρικότητα”.

Μιλώντας γενικά, η βασική ποιότητα των δύο τελειών της τετράδας είναι η ρήξη, η οποία είναι μία κι αντιστέκεται σε αυτές. Η διαφορά των τελειών μεταξύ τους είναι η αυτοτέλειά τους, πρόκειται για την ουσία της κατηγορίας της τετράδας. Αυτές δεν μπορούν να διατηρούν σχέση ζεύγους και, μιλώντας γενικά, δεν μπορούμε να τις λογαριάζουμε εφόσον είναι διαχωρισμένες. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για διαφορετικές τελείες, ή την ίδια τελεία σε διαφορετικές στιγμές στο χρόνο. Το σημαντικό είναι ότι διακρίνονται.

Πέντε ζεύγη

Εφόσον το  ζεύγος δημιουργεί σύνδεση με ένα κριτήριο, στον κόσμο 5-2 είναι δυνατόν να υφίστανται πέντε τύποι ζευγαριών.

Η αισθητήρια πρόσληψη της δύναμης της αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο μισών μπορεί να είναι μόνον πενταπλή. Το διάστημα και ο χρόνος είναι τεταμένα και γίνονται αντιληπτά μόνο ανάμεσα στα δύο μισά. Ο  κόσμος 5-2  οργανώνει τις αισθήσεις, έτσι ώστε το κάθε μισό να νιώθει το άλλο μισό με πέντε διαφορετικούς τρόπους, με πέντε αισθητήρια όργανα, και δεν υπάρχει κάπου όπου τα δύο μισά να μην αλληλεπιδρούν.

Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι οι πέντε αισθήσεις, κάθε μία από τις οποίες αποτελεί διασταύρωση της αντίληψης και του αντικειμένου. Πιο συγκεκριμένα, το μάτι και το αντικείμενο αποτελούν ένα ζεύγος. Κατά τη διασταύρωσή τους, δημιουργείται μια ορατή εικόνα, η οποία δεν δίνε ιδέα για τη γεύση ή τη μυρωδιά του αντικειμένου.

Τα δύο χέρια, κάθε ένα εκ των οποίων έχει 5 δάκτυλα, είναι οργανωμένα στη βάση του 5-2.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η λέξη, η  οποία συνδέει δύο συνομιλητές, συνδέει  δύο όργανα – το στόμα και τα αυτιά. Η λέξη υπάρχει μόνο μεταξύ τους κι αποτελεί το σημείο διασταύρωσης των δύο διαφορετικών.

Ο άνθρωπος, ως οργανισμός είναι αυτάρκης και διαχωρισμένος από τους  υπόλοιπους οργανισμούς. Εντούτοις, μεταξύ δύο ανθρώπων που συνομιλούν εμφανίζεται το πενταπλό φαινόμενο του λόγου, ο οποίος εκδηλώνεται εκτός του οργανισμού, και δεν είναι εσωτερικός σε αυτόν.

“Εν αρχή ην ο Λόγος”   είπε ο Άγιος Ιωάννης για την εμφάνιση του κόσμου 5-2. Ο Χριστός είπε: “Έφερα στον κόσμο τη φωτιά και θα την περιφρουρήσω μέχρι να δυναμώσει “. Η φωτιά είναι η λέξη. Το δυνάμωμα της φωτιάς σημαίνει ότι η λέξη θα αποκτήσει πλήρη κατηγορική ισχύ.

Η εξέλιξη του κόσμου 5-2 συμβαίνει  στην απαρίθμηση όλων των τύπων των ζευγαριών που μπορούν να κατασκευάσουν το ολόκληρο. Αυτό δεν είναι εύκολο έργο, εφόσον τα ζεύγη πρέπει να παρουσιάζουν μέγιστη διάφορα μεταξύ τους. Για παράδειγμα,  τα πέντε αισθητήρια όργανα διαφέρουν επαρκώς μεταξύ τους; Επιπλέον, όπως γνωρίζουμε, αυτά δεν καταγράφουν το ηλεκτρικό φορτίο των αντικειμένων, τα οποία προσπαθούν να νιώσουν, να αναγνωρίσουν.

Ο πενταδικός κόσμος αποτελείται από ζεύγη. Για να συνθέσει την ολότητα  είναι αναγκαίο να συγκεντρώσει πέντε τύπους ζευγαριών.

Στον κόσμο της μη- αλληλεπίδρασης, το ζευγάρι μπορεί να δημιουργηθεί από οτιδήποτε. Στον πενταδικό κόσμο, αυτό μπορεί να υπάρχει μόνο με ένα τρόπο, ο οποίος πιστοποιείται πενταπλά.

Η παραβολή της Σαμαρείτισσας στο πηγάδι:

“Είχες πέντε άνδρες, αλλά κανείς δεν ήταν σύζυγός σου.”, είπε ο Χρίστος, εννοώντας ότι κάθε ένας από τους πέντε άνδρες ήταν σύζυγός της υπό μία παράμετρο: ο πρώτος ήταν όμορφος, ο δεύτερος έξυπνος, ο τρίτος τρυφερός, ο τέταρτος  πλούσιος, ο πέμπτος  οικονόμος. Ως εκ τούτου, δεν υπήρχε κάποιος ο οποίος να ικανοποιεί και τις πέντε παραμέτρους.

Ο σύζυγος πρέπει να πληρεί πέντε διαφορετικά κριτήρια. Εάν έστω κι ένα από αυτά δεν ικανοποιείται, αυτός δεν μπορεί να αποτελεί μέρος του ζευγαριού. Μεταφορικά μιλώντας, οι σύζυγοι πρέπει να ταιριάζουν μέχρι τα δακτυλικά τους αποτυπώματα.

Το παράδειγμα για τους δύο και το τείχος του ανακριτικού γραφείου μεταξύ τους:

Αν οι δύο είναι ζευγάρι, τότε δίνουν τις ίδιες απαντήσεις, εφόσον προέρχονται από το  ολόκληρο. Αν είναι ζευγάρι μόνο υπό  κάποια παράμετρο, οι απαντήσεις τους δεν θα ταιριάζουν, με αποτέλεσμα ο σύζυγός να καταλήξει στη φυλακή, και η σύζυγος να γίνει ζωντοχήρα.

Ο κόσμος της ισχυρής αλληλεπίδρασης  περιέχει εντός του το διαχωρισμό της αρχής των χρόνων, μέχρι και τον τεμαχισμό σε τμήματα και τη σύνδεση στο τέλος των χρόνων. Η απουσία σύμπτωσης των κριτηρίων επιτρέπει την πολυγαμία και την πολυανδρία. Η σύμπτωση οδηγεί στη σύνδεση στο ολόκληρο  κι, έτσι, το αληθινό ζευγάρι δεν μπορεί να καταστραφεί.

Πενταδικοί μπορεί να είναι μόνον οι κόσμοι, όπου το ζεύγος αποτελεί κατηγορία. Εκεί δεν είναι δυνατόν να  υπάρχουν «μη- ζεύγη». Δεν υπάρχουν χήρες κι ανύπανδροι και κανένας λόγος για μοιχεία.

Γραμματικότητα

Στην πεντάδα εμφανίζεται η νέα κατηγορία- η Γραμματικότητα, η οποία σημαίνει την ολοκληρωτική νίκη ενάντια στην άγνοια, ενάντια στη μη-αλληλεπίδραση. Είναι η γνώση του ενός για τον άλλον, η οποία εκφράζει τη μέγιστη πιθανή δύναμη αλληλεπίδρασης.

Η ποιότητα της ισχυρής αλληλεπίδρασης εκδηλώνεται στο γεγονός ότι τα μηδέν και ένα απέκτησαν τη μέγιστη δυνατή γνώση το ένα για το άλλο. Πλέον, δεν υφίστανται ως ψηφία  της αλληλεπίδρασης. Σαν αποτέλεσμα, εμφανίζονται τα  τεμάχια των αλληλεπιδρώντων ψηφίων, καθένα από τα οποία γνωρίζει την ύπαρξη και του μηδέν και του ένα. Δηλαδή, σε κάθε τεμάχιο, διασταυρώνονται οι ιδιότητες του μηδενός και  του ένα υπό κάποια παράμετρο. Έτσι, υπάρχουν  ομοιότητες μεταξύ των τεμαχίων, και μεταξύ του κάθε τεμαχίου με το όλο.

Το τεμάχιο μπορεί να είναι παρόμοιο με το ολόκληρο κι εκφράζει αυτή τη δυνατότητα από την πλευρά του. Αν απαριθμήσουμε όλες τις ομοιότητες μεταξύ των τμημάτων υπό όλες τις παραμέτρους, είναι δυνατόν το συγκεκριμένο  να εκφράζει  το όλο. Κι αυτή είναι η νέα κατηγορία — η Γραμματικότητα.

Ή, αλλιώς, γραμματικότητα ονομάζεται η ικανότητα της διαίρεσης σε τμήματα, έτσι ώστε κάθε ένα από τα τμήματα, και οι σχέσεις μεταξύ τους, να εκφράζουν το ολόκληρο.

Αυτή η σχέση μπορεί να εκφραστεί ποσοτικά ως η αναλογία του ολόκληρου με το τμήμα στη χρυσή τομή: το μικρότερο τμήμα της ευθείας σχετίζεται με το μεγαλύτερο με τον ίδιο τρόπο που το μεγαλύτερο σχετίζεται με το ολόκληρο. Αν λύσουμε την εξίσωση α / β = β / (α + β), παίρνουμε τον αριθμό 1, 618 … ή (1 + √ 5)/2. Ο αριθμός αυτός συμβολίζεται με το γράμμα Φ, δηλαδή, συμπίπτει με το σύμβολο της ισχυρής αλληλεπίδρασης, το οποίο απεικονίζει το ένα να τεμαχίζει το μηδέν.

Ένα άλλο ωραίο παράδειγμα για τη σχέση του τμήματος και του ολόκληρου είναι το πεντάκτινο αστέρι, στο οποίο όλα τα τμήματα που προκύπτουν από τη διασταύρωση των ακτίνων είναι σε αναλογία με τον αριθμό Φ. Και ο σχεδιασμός του αστεριού μπορεί να γίνει χρησιμοποιώντας μόνο ένα διαβήτη και ένα χάρακα, δηλαδή, την ευθεία και τον κύκλο.

Η γραμματικότητα είναι το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, το οποίο τον διακρίνει από τα ζώα, τα φυτά, κλπ. Κατηγορικά, ο άνθρωπος διαφέρει από αυτά κατά τον ίδιο τρόπο που διαφέρει η πεντάδα από την τετράδα, κοκ.

Η Τετράδα νίκησε το χρόνο και παρήγαγε ένα σταθερό κόσμο, όπου τα πάντα είναι δεδομένα και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, εξαιτίας της έντασης των σχέσεων  μεταξύ των τεσσάρων ψηφίων.

Η Πεντάδα, ως η επόμενη κατηγορία, αρνείται και τη δυναμικότητα, όπως την αντιλαμβάνεται η Τριάδα, και τη σταθερότητα, όπως την αντιλαμβάνεται η Τετράδα. Εδώ, η δυναμικότητα γίνεται κατανοητή ως μια σταδιακή μετάβαση από το ένα ζεύγος στο άλλο, από τη μια σταθερή κατάσταση του κόσμου στην άλλη, μεταξύ των οποίων υπάρχει  τεράστια διαφορά.

Για παράδειγμα, η εξέλιξη στον κόσμο μας παρουσιάζει κλιμακωτή οργάνωση  και είναι δυνατόν να εντοπίσουμε τέσσερις κλίμακες – βασίλεια: των ορυκτών, των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων. Συνεπώς, ο άνθρωπος οφείλει να παρουσιάζει κατηγορική διαφορά, δηλαδή να είναι πλήρως διακριτός από τα ζώα, όπως είναι τα ζώα από τα φυτά, και τα φυτά από τα ορυκτά.

Στην πεντάδα, εμφανίζεται η ιδέα της οικοδόμησης νέων κόσμων και της σταδιακής αλλαγής των δεδομένων κόσμων. Όντας κατασκευασμένη, η πεντάδα διαθέτει  ίσες δυνατότητες δημιουργίας με την πρωταρχική ολότητα, από την οποία προέρχονται τα πάντα. Η πεντάδα αποκτά την ισχύ του μεγάλου Ψηφίου, γίνεται πηγή κατασκευής νέων κατηγοριών και κατασκευάζει  τους κόσμους της.

Η ιδέα της κατασκευής μοιάζει με το ζεύγος εξέλιξη – «ενέλιξη». Η ενέλιξη περιγράφεται από το εσωτερικό, το ζευγαρωμένο, το εγγενές. Η εξέλιξη από το εξωτερικό, το μονό, το μοναδικό,  το κατασκευασμένο. Η εξέλιξη δεν υπάρχει χωρίς την ενέλιξη, δεδομένου  ότι διατηρούν σχέση ζεύγους.

Η ενέλιξη κινείται προς τα πίσω, συμπυκνώνει. Προσανατολίζεται στις προηγούμενες κατηγορίες και επιδιώκει να τις συνδέσει ανά ζεύγος.

Σήμερα εμείς, ως Ευρωπαίοι, γνωρίζουμε πολύ καλά την έννοια της εξέλιξης. Ο άνθρωπος κατασκευάζει κόσμους σε μεγάλη ποικιλία και ποσότητα. Δηλαδή, δείχνει προτίμηση στο ένα, στο εξωτερικό, το χωριστό, το μοναδικό. Προφανώς, αυτό είναι αποτέλεσμα της μερικής, αποσπασματικής κατανόηση της γραμμματικότητας, η οποία οδηγεί στην αύξηση της ποσότητας, στην ομοιομορφία, στον κόσμο των αντικειμένων και τη δυνατότητα του λογαριασμού των ορατών, των φανερών.

Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα, όχι μόνον προσαρμόζεται στις εξωτερικές συνθήκες, αλλά και να τις μεταβάλλει, περιβάλλοντας την ύπαρξή του με σπίτια, αυτοκίνητα κι αλλάζοντας το φυσικό τοπίο, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας νέων ειδών ζώων, φυτών, αλλά και χημικών στοιχείων που δεν υπήρχαν πριν στη φύση. Στον εικοστό αιώνα, ο άνθρωπος έχει αρχίσει να αλλάζει τη φύση σε παγκόσμια κλίμακας και, πλέον, έχει τη δυνατότητα ακόμη και να την καταστρέψει. Η προτίμηση στην εξέλιξη αγνοεί τους νόμους της σύνδεσης σε  ζεύγη κι οδηγεί στην κατασκευή κόσμων δυναμικών, πλην όμως προσωρινών και πεπερασμένων.

Η προσκόλληση στην  εξέλιξη γεννά απόψεις, όπως ότι η γνώση είναι άπειρη και  οι φυσικοί πόροι ανεξάντλητοι. Η  φράση “Η γνώση του κόσμου είναι δυνατή, αλλά είναι αδύνατο να γνωρίζουμε τα πάντα»  συμπυκνώνει το παράδοξο της σύγχρονης Επιστήμης, το οποίο προέκυψε ως αποτέλεσμα της μερικής αποσπασματικής γραμματικότητας.

Ο Πυθαγόρας λέει ότι η γνώση για τις κατηγορίες είναι πλήρης και, βεβαίως, ο άνθρωπος  οφείλει να γνωρίζει τα πάντα. Ο  εγγράμματος άνθρωπος, ο κατ’ ουσία Άνθρωπος, αποτελεί την τελευταία κατηγορία της αριθμητικής. Υπό  αυτή την έννοια, περιγράφοντας την κατηγορία 5-2, ολοκληρώσαμε τη σειρά διαλέξεων για την Αριθμητική. Η μελέτη των επόμενων ποσοτήτων – 6, 7, 8, 9 κλπ, δεν αποκαλύπτει νέες κατηγορίες, παρά μόνο περιγράφει τη σχέση μεταξύ των κατηγοριών του διαστήματος, του χρόνου, της οργανικότητας και της γραμματικότητας. Για να προχωρήσουμε περεταίρω , οφείλουμε να δώσουμε στο συλλογισμό το χαρακτήρα της δραστηριότητας, δηλαδή να κατασκευάσουμε κόσμους θεμελιωμένους στη γραμματικότητα, από τη θέση του ανθρώπου, ο οποίος πλέον είναι  εγγράμματος.