ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ
Οι κανόνες κατασκευής κόσμων
Μια παραβολή για το Μηδέν και το Ένα
Μια παραβολή για την Τριάδα
Ο κόσμος ξεκινά με μια συνάντηση. Το επόμενο βήμα του συλλογισμού απαιτεί την εισαγωγή μιας έννοιας η οποία θα νικήσει το διαχωρισμό κι αυτή είναι η κατηγορία της αλληλεπίδρασης.
Η Αλληλεπίδραση μπορεί να περιγραφεί από την ομάδα των τριών εννοιών: τους δύο διαχωρισμένους κι αυτή καθαυτή τη συνάντησή τους. Και τώρα, αυτές οι έννοιες μπορούν να καταμετρηθούν: είναι τρεις. Έτσι, η πρώτη εμφάνιση της κατηγορίας Ποσότητα εκφράζεται ακριβώς με τον αριθμό τρία.
Ο Αριθμός είναι η κατηγορία της αλληλεπίδρασης μεταξύ των ψηφίων.
Η Τριάδα είναι ο μικρότερος αριθμός κι αποτελεί τον πιο γενικό, συμπυκνωμένο κι ισχυρό από όλους τους πιθανούς κόσμους. Όλοιοι κόσμοι κατάγονται από την τριάδα.
Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, “ο αριθμός κυβερνά τον κόσμο”. Πράγματι, ο αριθμός καθορίζει όλες τις σχέσεις, τις ιδιότητες και τους κανόνες που είναι δυνατόν να ενυπάρχουν στον κόσμο.
Ο κόσμος της αλληλεπίδρασης μπορεί να περιγραφεί από την ομάδα των τριών ψηφίων: το μηδέν και το ένα, τα οποία ήδη γνωρίζουμε και είναι ψηφία διαχωρισμένα και προορισμένα για την συνάντησή τους. Το τρίτο ψηφίο είναι η τελεία στην οποία το μηδέν και το ένα συναντιούνται.
Μπορούμε να πούμε ότι, η τελεία αποτελεί την πιο συμπυκνωμένη έκφραση της αλληλεπίδρασης. Για την ακρίβεια, η Τελεία είναι η βασική κατηγορία του κόσμου της αλληλεπίδρασης.
Στην Πυθαγόρεια Αριθμητική, οι κατηγορίες είναι ακατάλυτες και οι σχέσεις μεταξύ τους δυναμικές κι αθάνατες. Εφ’ όσον εισαχθούν στο συλλογισμό, οι κατηγορικές έννοιες συνεχίσουν να δρουν καθ’ όλη τη διάρκειά του. Εξετάζοντας την τελεία, η οποία αποτελεί τη συνάντηση του μηδέν και του ένα, διαπιστώνουμε ότι φέρει ιδιότητες και του μηδέν και του ένα και βέβαια της τελείας.
Τα μη- αλληλεπιδρώντα μηδέν και ένα διαφέρουν από το μηδέν και το ένα της τριάδας. Πλέον, τόσο στο μηδέν, όσο και στο ένα, υπάρχει μια τελεία, η οποία καταργεί το διαχωρισμό κι αποτελεί την πρώτη και μοναδική ομοιότητά τους. Η τελεία ορίζει τη μια πλευρά του ένα και αποδίδει σε αυτό νέες ιδιότητες: το ένα αποκτά άκρο και κατεύθυνση προς την αλληλεπίδραση. Το μηδέν χάνει την ισοτροπία του, αποκτώντας ένα χαρακτηριστικό στην τελεία.
Εκτός της τελείας, το μηδέν και το ένα, όπως και πριν, διατηρούν σχέση διαχωρισμού. Για την ακρίβεια, υπάρχει απουσία οποιασδήποτε σχέσης μεταξύ τους. Η τελεία περιβάλλεται από διάστημα διαχωρισμού, και η συνάντηση, από άγνοια. Από αυτή την άποψη, ο κόσμος της αλληλεπίδρασης είναι ασύγκριτα μικρότερος από το διάστημα της μη – αλληλεπίδρασης.
Για παράδειγμα, ο κόσμος του πλανήτη Γη είναι ασύγκριτα μικρότερος από το διάστημα που τον περιβάλλει.
Σε αυτό το σημείο, εμφανίζονται οι έννοιες “μικρό” και “μεγάλο” με τη μέγιστη δυνατή διαφορά μεταξύ τους. Μικρή είναι η τελεία, και μεγάλο ότι βρίσκεται εκτός αυτής. Αν σταματήσουμε το συλλογισμό στην τελεία, η σχέση μικρού και μεγάλου γίνεται σχέση διαχωρισμού– είτε μικρό, είτε μεγάλο. Επομένως, είναι αναγκαίο να επεκτείνουμε την επιρροή της αλληλεπίδρασης στο διάστημα της μη – αλληλεπίδρασης, ή αλλιώς να επιμολύνουμε το διάστημα της μη- αλληλεπίδρασης με αλληλεπίδραση και να εξετάσουμε τα περίχωρα της τελείας, όπου υπάρχει η δυνατότητα συνάντησης του μικρού και του μεγάλου.
Η έννοια των περιχώρων της τελείας παίζει το ρόλο του τρίτου στις έννοιες μικρό και μεγάλο. Εκεί, η δύναμη της αλληλεπίδρασης αυξάνεται προς την κατεύθυνση της τελείας και μειώνεται κατά την απομάκρυνση από αυτή.
Στα περίχωρα της τελείας, το κομμάτι του κύκλου μοιάζει με ευθεία γραμμή. Το τμήμα που ανήκει στο μηδέν και το τμήμα που ανήκει στο ένα μαζί μοιάζουν με το γράμμα “Τ”.
Η τελεία είναι ενιαία και μη-διαιρετή. Το “Τ” φέρει εσωτερική τριαδικότητα και γι’ αυτό δίνει τη δυνατότητα της διάκρισης των τμημάτων του μηδέν και του ένα και της ίδιας της τελείας. Παρόλαυτά, το μηδέν, το ένα και η τελεία δεν αποτελούν ξεχωριστά τεμάχια του “Τ”, αλλά παρέχουν τρεις οπτικές γωνίες στην κατηγορία της αλληλεπίδρασης: την οπτική του μηδέν, την οπτική του ένα και την οπτική της τελείας.
Η Τελεία, ανάλογως με την Αγία Τριάδα, είναι ομοούσια κι αδιαίρετη κι εκφράζει την ακεραιότητα του κόσμου. Αυτό το γεγονός μας επιτρέπει να διατυπώσουμε τον πρώτο κανόνα κατασκευής κόσμων: Οι κόσμοι δημιουργούνται μόνον ολόκληροι.
Οι τρεις ποιότητες του χρόνου
Εφόσον το “Τ” δίνει τη δυνατότητα διάκρισης τριών διαφορετικών οπτικών στην αλληλεπίδραση, μπορούμε να εξετάσουμε τα περίχωρα της τελείας αναλόγως. Από την οπτική γωνία του ένα, το “Τ” μοιάζει με τρία ένα, με τρεις κατευθύνσεις που ξεκινούν από την τελεία και κατά μήκος των οποίων η αλληλεπίδραση εξασθενεί. Αυτό σημαίνει ότι από την οπτική του ένα, η αλληλεπίδραση φέρει την ποιότητα του χρόνου, βασικό χαρακτηριστικό του οποίου είναι αφενός η ύπαρξη κατεύθυνσης κι αφετέρου η εξασθένιση κατά την απομάκρυνση από το γεγονός.
Ο Χρόνος είναι, κατ’ ουσία, τριαδικός, που σημαίνει ότι μπορούμε να εντοπίσουμε σε αυτόν τρεις ποιότητές. Ο χρόνος δεν μπορεί να είναι ένας, παρά μόνον τρεις. Στην ερώτηση “ΠΟΤΕ;” μπορούν να δωθούν μονάχα τρεις απαντήσεις.
Οι τρεις κατευθύνσεις του χρόνου είναι διαφορετικές- οι δύο προέρχονται από το μηδέν και η μία από το ένα. Αυτές που ανήκουν στο μηδέν, μπορούν να ονομαστούν αριστερά και δεξιά, μια και το τμήμα του ένα διακρίνει σε αριστερά και δεξιά. Αυτές οι κατευθύνσεις είναι αντίρροπες κι έτσι εκφράζεται η ισοτροπία του μηδέν. Ενώ το ένα, όντας ανισότροπο, δίνει μία μόνο κατεύθυνση.
Ο χρόνος, ως κατηγορία, έχει τρεις ποιότητες: τη “στιγμιότητα” που προέρχεται από την τελεία, την κυκλικότητα που προέρχεται από το μηδέν και την επιμήκυνση που προέρχεται από το ένα.
Η επιμήκυνση προβάλλει το γεγονός προς την κατεύθυνση από το γεγονός.
Η κυκλικότητα διακρίνει σε παρελθόν και μέλλον, τα οποία είναι τόσο συμβατικές έννοιες όσο και οι έννοιες αριστερά και δεξιά. Το παρελθόν και το μέλλον συρρικνώνονται καθώς απομακρυνόμαστε από το γεγονός: όσο μεγαλώνει η απόσταση μεταξύ τους, τόσο λιγότερο διακρίνεται το ένα από το άλλο.
Η “στιγμιότητα”διαθέτει τη μέγιστη κατηγορική ισχύ, γιατί υποδεικνύεται από τις τρεις κατευθύνσεις του “Τ” και παρουσιάζει μέγιστη συμπυκνωση. Η στιγμιότητα μπορεί να γίνει κατανοητή μόνον από τρεις κατευθύνσεις.
Η ιδέα ότι ο χρόνος έχει κατεύθυνση προκύπτει από την ανισοτροπία του ένα κι η ιδέα για την εξέταση των περιχώρων της τελείας από την ισοτροπία του μηδέν. Η ανισοτροπία εκφράζεται ως κατεύθυνση, και η ισοτροπία ως τρεις και ισοδύναμεςκατευθύνσεις.
Τα περίχωρα της τελείας μπορούν να οικοδομηθούν μόνον έξω και γύρω από αυτή. Η τελεία αποτελεί την εσωτερική πηγή του χρόνου και γι’ αυτό το λόγο ο χρόνος κατευθύνεται εκτός της τελείας και ισχύει μόνον εντός των περιχώρων. Ο χρόνος είναι εσωτερική ποιότητα του κόσμου της αλληλεπίδρασης κι εμφανίζεται ακριβώς στον τόπο της αλληλεπίδρασης. Η απάντηση στο ερώτημα “ΠΟΤΕ;” μπορεί να δοθεί μόνον εάν γνωρίζουμε την απάντηση στο ερώτημα “ΠΟΥ;”.
Η τριαδικότητα του μηδενός
Τα περίχωρα της τελείας βρίσκονται εντός του διαστήματος της μη – αλληλεπίδρασης και η τελεία βρίσκεται εντός των περιχώρων της. Ο τόπος που συμβαίνει η αλληλεπίδραση εκφράζει τη σχέση εσωτερικού και εξωτερικού, δηλαδή περιγράφεται από έννοιες που περιγράφουν το μηδέν.
Στα περίχωρα της τελείας της αλληλεπίδρασης, η ποιότητα της τελείας επεκτείνεται κατά μήκος του συνόρου. Το σύνορο του μηδέν τώρα γίνεται τρίτο σε σχέση με το εσωτερικό και το εξωτερικό και παίζει το ρόλο της ίδιας της αλληλεπίδρασης μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού. Τώρα το μηδέν, όπως και το ένα, αποκτά τριαδική δομή: εσωτερικό, εξωτερικό και το σύνορο μεταξύ τους.
Στον κόσμο της αλληλεπίδρασης, ο χώρος εισάγεται από το μηδέν και ο χρόνος από το ένα. Τόσο το μηδέν, όσο και το ένα διαθέτουν τριαδική δομή, γιατί είναι μόνον αυτοί που φέρουν εσωτερική τριαδικότητα που έχουν τη δυνατότητα να αλληλεπιδράσουν. Ο χώρος και ο χρόνος συνδέονται μέσω της εσωτερικής τους τριαδικότητας κι εμφανίζονται σαν έννοιες μέσω αυτής της ομοιότητά τους.
Μπορούμε να περιγράψουμε την τριαδικότητα του μηδενός με μια παραβολή.
Τρεις αγνές παρθένες, αργά μια νύχτα,
κάθονταν κι ύφαιναν στο φως των κεριών.
“Εάν ο βασιλιάς παντρευόταν εμένα,”
Είπε η μεγαλύτερη απ’ τις τρεις,
“Θα μαγειρευα και θα έψηνα-
Ω, τι βασιλικές γιορτές θα έκανα”.
Είπε κι η δεύτερη απ’ τις τρεις:
“Εάν ο βασιλιάς ήταν να παντρευτεί εμένα
θα ύφαινα ένα ρούχο χρυσό
και θαυμάσιο να το θωρώ”.
Μα η νεότερη από τις τρεις
Ψιθύρισε: “Εάν ήταν να παντρευτεί εμένα-
στον Τσάρο μας θα χάριζα ένα διάδοχο
Όμορφο, γενναίο και κάθε σύγκρισης ανώτερο”.
(A.Σ.Πούσκιν. Η Ιστορία του Τσάρου Σαλτάν)
Η αδελφή που είναι υφάντρα, ασχολείται με την ύφανση του εξωτερικού χώρου, αρχίζοντας από το εξωτερικό σύνορο.Η μαγείρισσα– ασχολείται με το εσωτερικό χώρο, από τα τοιχώματα του στομάχου προς το εσωτερικό του.
Η τρίτη αδελφή που πρόκειται να γίνει μητέρα, καταλαμβάνει μονάχα μια στενή λωρίδα μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Η εξέλιξη της έννοιας του μηδενός εντός της τριάδας, μας οδηγεί στην ιδέα της διεύρυνσης του συνόρου, και είναι εκεί όπου υπάρχει η τρίτη αδελφή.
Η αναγνώριση ότι το εσωτερικό δεν ανήκει στον άνθρωπο είναι ασυνήθιστη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα αισθητήρια όργανα προσλαμβάνουν ερεθίσματα που προέρχονται κι ανήκουν στο εξωτερικό. Ωστόσο, το εσωτερικό διάστημα είναι παρόν σε όλα τα αντικείμενα του τριαδικού κόσμου χωρίς εξαίρεση.
Ο πυρήνας του ατόμου δεν ανήκει στο άτομο και ο πυρήνας της Γης δεν ανήκει στη Γη. Όμως, το εσωτερικό διάστημα υπάρχει κι έχει ίσα δικαιώματα με το εξωτερικό. Ο κόσμος της Γης είναι μια λωρίδα πολλών χιλιομέτρων που περιβάλλεται από εσωτερικό και εξωτερικό διάστημα.
Η εξέλιξη της αλληλεπίδρασης
H αύξηση της δύναμης, ή αλλιώς της κλίμακας, της αλληλεπίδρασης οδηγεί, αφενός, στην αύξηση της αλληλοεπιρροής του μηδέν και του ένα, δηλαδή στην αυξανόμενη εμφάνιση των ιδιοτήτων του μηδέν στο ένα και του ένα στο μηδέν, κι αφετέρου, στη διεύρυνση αυτών καθ’ αυτών των περιχώρων της αλληλεπίδρασης.
Η επέκταση των περιχώρων μας αναγκάζει να λάβουμε υπόψη μας ότι το μηδέν εξακολουθεί να είναι κυκλικό και να επεκτείνουμε την επιρροή της αλληλεπίδρασης στην αλληλεπίδραση του κυκλικού με το γραμμικό. Στα διευρυμένα περίχωρα της τελείας, το μηδέν γίνεται όλο και περισσότερο ανισότροπο κι αποκτά κατεύθυνση όπως το ένα. Αυτό φαίνεται σαν παραμόρφωση του συνόρου του μηδέν, όπως για παράδειγμα ένα ραβδί θα πίεζε ένα ελαστικό δαχτυλίδι, ή το αντίστροφο.
Το ένα αποκτά στρογγυλεμένα φτερά και μοιάζει με ένα βέλος.
Όλα τα παραπάνω απεικονίζουν την κατηγορία της τριάδας- την τελεία της αλληλεπίδρασης, η οποία παρουσιάζεται διαφορετική ανάλογα με τη δύναμη, ή αλλιώς την κλίμακα της αλληλεπίδρασης, και μοιάζει αντίστοιχα με μια τελεία, ένα “Τ” ή ένα βέλος (κορώνα). Ως εκ τούτου, υπάρχουν τρεις κλίμακες αλληλεπίδρασης οι οποίες αντιστοιχούν σε τρεις βαθμούς εκδήλωσης της τριαδικότητας.
Η Δύναμη, ως κατηγορία, είναι χαρακτηριστικό της έντασης της σχέσης των τριών στην ομάδα που αναπαριστά την αλληλεπίδραση. Η αλλαγή είναι πιθανή μόνο κατά τη μετάβαση από τη μια κλίμακα στην άλλη. Ενώ οι δυναμικές σχέσεις μεταξύ των ψηφίων στην ομάδα διατηρούν την ολότητα της κατηγορίας υπό οποιαδήποτε κλίμακα, δηλαδή διασφαλίζουν την ακεραιότητα του κόσμου.
Η τριάδα είναι ο χώρος κι ο χρόνος που κατασκευάζεται ο κόσμος. Από την οπτική του διαστήματος, αυτός ο κόσμος φαίνεται σαν εσωτερική περιοχή όπου είναι πιθανή η αλληλεπίδραση, η οποία περιβάλλεται εσωτερικά κι εξωτερικά από τη μη -αλληλεπίδραση. Από την οπτική του χρόνου, ο τριαδικός κόσμος αφορά σε αυτή καθαυτή την κίνηση που βάλλει την μη-αλληλεπίδραση, δηλαδή, στην επέκταση του ιδίου του κόσμου, όπου οι δυναμικές σχέσεις μεταξύ των συμμετεχόντων είναι σταθερές. Οι συμμετέχοντες στην τριάδα είναι ισοδύναμοι, τεταμένοι και μπορούν να μεταβληθούν μόνο από κοινού. Αυτό σημαίνει ότι οι κόσμοι δημιουργούνται κι αλλάζουν μόνον ολόκληροι. Κι αυτός είναι ο δεύτερος κανόνας κατασκευής κόσμων.
3. Εισαγωγή στην τετράδα
Κοιτώντας πίσω στο συλλογισμό, μπορούμε να εντοπίσουμε ότι υπήρχε μόνο ένας τρόπος εξόδου από το διαχωρισμό: η άσκηση υπερδύναμης, ώστε να συναντηθούν τα σύμβολα του διαχωρισμού. Έτσι, ο διαχωρισμός υπερνικήθηκε τοπικά.
Στον κόσμο της αλληλεπίδρασης, μόνον ένας τρόπος ύπαρξης είναι δυνατός– ανά τρεις. Στην τριάδα, η ελευθερία και η αυτονομία κινήσεων απουσιάζουν πλήρως. Από την οπτική του ανθρώπου, εκεί δεν μπορεί να υπάρξει κίνηση, γιατί δεν υπάρχει αυτός που να κινείται. Αυτός ο κόσμος είναι, κατ’ ουσία, άδειος και μοιάζει με ένα σταυροδρόμι με τρεις κατευθύνσεις, όπου απουσιάζει ο αυτός- ο ιππότης ή ο ταξιδιώτης-, που θα μπορούσε να επιλέξει μία από τις τρεις. Ή, ο τριαδικός κόσμος μοιάζει με την τρίτη αδελφή, η οποία προετοιμάζεται να γίνει μητέρα, αλλά ποτέ δεν κυοφορεί, λόγω της απουσίας του τέταρτου, του Βασιλιά. Αυτή γεννάει τον εαυτό της επεκτείνοντας την επιρροή της στη μη-αλληλεπίδραση.
Η πρόθεσή μας να συνεχίσουμε το συλλογισμό από την τριάδα μας τοποθετεί στη θέση του ιππότη μπροστά από τρεις δρόμους. Αντίστοιχα, έχουμε τρεις δυνατότητες:
1. Η πρώτη αφορά στην επανάληψη της αλληλεπίδρασης, που έχει σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί η ποσότητα των συμμετεχόντων σε αυτή, δηλαδή των ψηφιων. Στην περίπτωση αυτή, μπορούμε να εξετάσουμε ένα νέο τρόπο διάκρισης των ποιοτήτων.
2. Η δεύτερη δυνατότητα αφορά στην εξέταση της αλληλεπίδραση προς την κατεύθυνση της μείωσης της ισχύος της. Στην περίπτωση αυτή, η αλληλεπίδραση είναι δυνατόν να μην οδηγήσει στην δημιουργία νέων ψηφίων- της τελείας. Το διάστημα μεταξύ των διαχωρισμένων μηδέν και ένα αποκτά την ποιότητα της αλληλεπίδρασης, δηλαδή γίνεται ένα δυναμικό πεδίο αλληλοσυσχετισμού τους. Ως αποτέλεσμα, προκύπτει ένας νέος αριθμός και ένας νέος τύπος αλληλεπίδρασης μεταξύ των ψηφίων, τα οποία πλέον γνωρίζουν για την αμοιβαία τοποθέτησή τους κι επηρεάζουν το ένα το άλλο διαμέσου του πεδίου της αλληλεπίδρασης. Ο νέος αριθμός έχει τη μορφή της δεκάδας – 10 και εκφράζει την ποιότητα και την ποσότητα της κατηγορίας τρία.
3. Η τρίτη δυνατότητα για την συνέχιση του συλλογισμού αφορά στηναύξηση της αλληλεπίδρασης σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προκληθεί η ανεπανόρθωτη αλλαγή των ίδιων των ψηφίων. Στην τριάδα, τα σύνορα παραμορφώνονται αλλά η ακεραιότητά τους διατηρείται χάριν της ακεραιότητας της ίδιας της κατηγορίας. Η υπέρβαση της εν λόγω συνθήκης οδηγεί στη ρήξη των συνόρων του μηδέν και του ένα. Το γεγονός αυτό σημαίνει την εμφάνιση μιας νέας κατηγορίας, η οποία περιγράφει τη σχέση του μέρους με το όλο, και δίνει τη δυνατότητα επανεξέτασης όλων των προηγούμενων κατηγοριών.
Επιλέγουμε την πρώτη δυνατότητα ως την πλέον βολική. Η επανάληψη της αλληλεπίδρασης σημαίνει την εμφάνιση της δεύτερης τελείας, η οποία διαφέρει από την αρχική τελεία της αλληλεπίδρασης. Μεταξύ των τελειών υπάρχει ρήξη, η οποία εγγυάται τη διαφορά τους, την απουσία σύνδεσής τους και τη σχετική ελευθερία τους. Το τέταρτο ψηφίο στα τρία της ομάδας συμβολίζεται με δύο τελείες οι οποίες καθορίζουν τα σύνορα της ρήξης.
Η Ρήξη είναι η νέα κατηγορία του συλλογισμού κι εμφανίζεται στην τετράδα.
Η εμφάνιση της ρήξης απαιτεί την επανεξέταση της σχέσης μεταξύ των προηγούμενων κατηγοριών- του μηδέν, του ένα και της τελείας. Πλέον υπάρχει ρήξη και μεταξύ των ψηφίων , κάτι που μας επιτρέπει να εξετάσουμε το κάθε ψηφίο ξεχωριστά, ενώ διατηρούνται οι σχέσεις αλληλεπίδρασης.
Γεωμετρικά, τα ψηφία μηδέν και ένα απεικονίζονται αντίστοιχα με τον κύκλο και την ευθεία. Αν και αποχώρισαν από την τριαδική αλληλεπίδραση, εξακολουθούν να διατηρούν την ανάμνηση αυτής.
Στο μηδέν παραμένει ένα σημάδι- η τελεία, η οποία θυμάται την αλληλεπίδραση, για παράδειγμα υπό την μορφή μόνιμης παραμόρφωσης. Το ένα έγινε ευθεία με ορισμένο μέγεθος, εφόσον απέκτησε και δεύτερο άκρο.
Στην τριάδα και το μηδέν και το ένα, απεικόνιζαν την αλληλεπιδραση μόνον συμβατικά. Στην τετράδα για πρώτη φορά, μπορούμε να μιλήσουμε για την έννοια της γεωμετρικής μορφής. Το μηδέν έγινε κύκλος και το ένα, ευθεία. Ενώ, πλέον ο κύκλος και η ευθεία μπορούν να σχετιστούν. Το ίδιο ισχύει και για την τελεία, η οποία έγινε αυτοτελές αντικείμενο κι όχι ένα σημάδι στο μηδέν που υφίσταται μόνον λόγω του ότι η ευθεία δείχνει σε αυτή. Από εδώ και πέρα, έχουμε τέσσερα ανεξάρτητα γεωμετρικά αντικείμενα: τον κύκλο, την ευθεία, την τελεία και τις δύο τελείες τα οποία διατηρούν σχέσεις ψηφίων περιγράφοντας τη νέα κατηγορία- την τετράδα.
Η εμφάνιση της μορφής σημαίνει ότι η αλληλεπίδραση υπήρχε κι έχει σταματήσει, ενώ διατηρείται η μνήμη της, η οποία δεν επηρεάζεται πια από το χρόνο. Αντί τριαδικού χρόνου, εμφανίζεται η ιδέα της τετραδικής σταθερότητας. Κι εδώ είναι φανερός ο τρόπος με τον οποίο η νέα κατηγορία νικά την προηγούμενη. Η αλληλεπίδραση στην τριάδα νικά τον διαχωρισμό του μηδέν και του ένα στο διάστημα, και, στο επόμενο σκαλοπάτι του συλλογισμού, η σταθερότητα της τετράδας νικά τον τριαδικό χρόνο.
Στην επόμενη διάλεξη, θα εξετάσουμε λεπτομερώς την τετράδα και την καινούργια κατηγορία η οποία εμφανίστηκε κατά την αύξηση της ποσότητας των ψηφίων και δίνει τη δυνατότητα να εξετάσουμε το θέμα της δημιουργίας των κόσμων ως ένθετους μεταξύ τους.
Π Ι Φ Ε Α Α 